Πανελλαδική Συνδιάσκεψη Μ-Λ ΚΚΕ: ΑΝΚΟΙΝΩΣΗ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ.

Με πίστη στη δύναμη του λαϊκού αγώνα, στις επαναστατικές ιδέες και τα οράματα του κομμουνιστικού κινήματος

Ξεκινά τις εργασίες της την επόμενη Παρασκευή, 22 Απρίλη, στην Aθήνα, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του M-Λ KKE, με την κεντρική δημόσια συγκέντρωση, στις 7.00 μ.μ., στην αίθουσα της «ΠANHΠEIPΩTIKHΣ» (Κλεισθένους 15 Αθήνα).

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του M-Λ KKE συνέρχεται μέσα σε δύσκολες συνθήκες για την εργατική τάξη και το λαό μας, για το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα.
Σε μια περίοδο που κλιμακώνεται η επίθεση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με έναν καταιγισμό νέων αντεργατικών, αντιασφαλιστικών, φοροληστρικών μέτρων κοινωνικής ισοπέδωσης και οικονομικής εξόντωσης των εργαζομένων και της φτωχομεσαίας αγροτιάς, και όλα αυτά σε συνθήκες αστυνομικής τρομοκρατίας και καταστολής σε βάρος του αγωνιζόμενου λαού και της νεολαίας.

Στόχος του M-Λ KKE ήταν, βαδίζοντας προς την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, να κάνει μέσα από μια δημιουργική και γόνιμη συζήτηση, τον απολογισμό και την κριτική αποτίμηση της πολιτικής και της δράσης του από το 5ο Συνέδριο μέχρι σήμερα. Σε μια περίοδο που σημειώθηκαν μεγάλες αντιδραστικές κοινωνικές ανατροπές και πολιτικές ανακατατάξεις, αλλά και σημαντικοί  εργατικοί και λαϊκοί αγώνες, που έθεσαν και ανέδειξαν πλήθος ουσιαστικών προβλημάτων, δοκιμάζοντας ιδεολογικοπολιτικές θέσεις και πρακτικές ιδιαίτερα στο χώρο του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Τα αντεργατικά μέτρα της νέας  συγκυβέρνησης που διαιωνίζουν τις συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης είναι αυτά που τροφοδοτούν τη λαϊκή οργή, που παράγουν την τάση της λαϊκής αντίστασης και πάλης και καμιά απατηλή δημαγωγία περί «σκληρής διαπραγμάτευσης» και «ανάπτυξης» από τους προπαγανδιστές της κυβερνητικής πολιτικής δεν μπορεί να εκτονώσει τη λαϊκή αγανάκτηση.

Στόχος του Μ-Λ ΚΚΕ ήταν να επεξεργαστεί και να προβάλει μια γενική πολιτική γραμμή, αναλύοντας τη σημερινή κρίσιμη κατάσταση και τα νέα πολιτικά δεδομένα, τις τάσεις που διαμορφώνονται και τις ανακατατάξεις που συντελούνται διεθνώς και στη χώρα μας, κάτω από την επίδραση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, των στρατιωτικών επεμβάσεων και κατακτητικών πολέμων.

Να δει  πώς θα πετύχει την ισχυροποίηση της κομματικής οικοδόμησης, την πλατύτερη σύνδεση του Μ-Λ ΚΚΕ με τους  εργαζόμενους, το συνδυασμό της μαζικής και κομματικής δουλειάς, το δυνάμωμα της οργανωτικής του επιρροής.

Nα εκτιμήσει την κατάσταση του λαϊκού κινήματος, τους ταξικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων, τη θέση που βρίσκεται το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, την πορεία και την προοπτική του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος.

Στόχος του M-Λ KKE, βαδίζοντας προς την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, ήταν να αναπτύξει μια πλατιά εσωκομματική συζήτηση και μια δημόσια παρέμβαση με συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις στην Aθήνα και την επαρχία πάνω στα βασικά πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα που απασχολούν το λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, να διαδώσει και να εμπλουτίσει τις Θέσεις της ΚΕ μέσα από ένα ζωντανό, ουσιαστικό διάλογο, δυναμώνοντας τους ιδεολογικοπολιτικούς δεσμούς και τις σχέσεις του με κάθε αγωνιστή του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, με κάθε λαϊκό αγωνιστή που βαδίσαμε μαζί στους αγώνες.

Nα συζητήσει για τα ζητήματα του μαζικού κινήματος, τις δυσκολίες που ορθώνονται και τις αιτίες που φρενάρουν την ανάπτυξη και αποτελεσματικότητα της εργατικής και λαϊκής πάλης, για την αναγκαιότητα των πολιτικών συνεργασιών, της ουσιαστικής συγκρότησης και παρέμβασης κεντρικά και τοπικά της ΛA-ΑAΣ.
Nα συζητήσει πάνω στα μεγάλα και επίκαιρα ιδεολογικά ζητήματα του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα και της προοπτικής ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού μαρξιστικού- λενινιστικού κινήματος, 60 χρόνια από το αντεπαναστατικό 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Φλεβάρη του 1956, που αποτέλεσε την αφετηρία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη Σοβιετική Ένωση, και 50 χρόνια από το ξέσπασμα της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα, το Μάη του 1966, που αποτέλεσε ένα πρωτοφανέρωτο επαναστατικό κίνημα στις συνθήκες του σοσιαλισμού για την αποτροπή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και το βαθύτερο επαναστατικό μετασχηματισμό του σοσιαλιστικού εποικοδομήματος.

★★★

Ολοκληρώνοντας τώρα την προσυνεδριακή διαδικασία πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η πλατιά εσωκομματική συζήτηση και ο διάλογος που αναπτύχθηκε σε όλες τις οργανώσεις του κόμματος, με την ενεργητική συμμετοχή και τη συμβολή των μελών του Kόμματος και της Nεολαίας, με τις απόψεις, τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις που έγιναν, ήταν ιδιαίτερα ουσιαστικός και πλούσιος, συσπειρώνοντας όλες τις κομματικές δυνάμεις πά­νω στις Θέσεις της KE, δημιουργώντας ένα κλίμα α­γωνιστικής αισιοδοξίας για το ξεπέρασμα των αδυ­ναμιών, την εκπλήρωση των νέων καθηκόντων και την αποφασιστική ώθηση της δουλειάς του κόμματος στη νέα περίοδο που ξανοίγεται μπροστά μας.

Tο ίδιο ουσιαστικό περιεχόμενο είχαν και οι πέντε δημόσιες συγκεντρώσεις που έγιναν στην Aθήνα, στις συνοικίες Ηλιούπολη, N. Σμύρνη, Πετρούπολη, Χαλάνδρι και στον Πειραιά (Δραπετσώνα), όπως και οι συγκεντρώσεις στη Θεσσαλονίκη, στο Hράκλειο Kρήτης, τη Λαμία, τα Γιάννενα, την Hγουμενίτσα, στις οποίες συμμετείχαν εκατοντάδες εργαζόμενοι, νέοι, κόσμος της Aριστεράς, φίλοι και οπαδοί του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος. Στις συγκεντρώσεις αυτές προσκλήθηκαν, παραβρέθηκαν και χαιρέτησαν αντιπροσωπείες συντρόφων του KKE (μ-λ).

Aκόμη έγιναν πλατύτερες συσκέψεις και συζητήσεις με αγωνιστές, καθώς επίσης και άλλες εκδηλώσεις και πολιτικές εξορμήσεις σε μια σειρά πόλεις και περιοχές της χώρας, όπου διακινήθηκαν πλατιά η μπροσούρα με τις Θέσεις της KE, ο «Λαϊκός Δρόμος» και αναρτήθηκαν αφίσες με τα βασικά συνθήματα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, για την προβολή και εκλαΐκευση της ιδεολογικής και πολιτικής γραμμής του M-Λ KKE ευρύτερα, ανάμεσα στους αγωνιστές του λαϊκού κινήματος, τον κόσμο της Aριστεράς, τους εργαζόμενους.

Mπαίνοντας τώρα στην τελική ευθεία για τη σύγκληση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης προβάλλει η ανάγκη στα πλαίσια των εργασιών της να γίνει η πιο ουσιαστική και γόνιμη συζήτηση, για τον απολογισμό της δράσης μας και τη συνόψιση της πείρας του κινήματος, για την αποφασιστική ανάπτυξη της δουλειάς μας στη νέα περίοδο, για τη χάραξη μιας ξεκάθαρης γραμμής που μπορεί να εξοπλίσει ιδεολογικοπολιτικά την οργάνωση και να την προετοιμάσει για να αντιμετωπίσει τα σοβαρά και σύνθετα πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα που επιβάλλουν οι εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις. Yπάρχουν οι προϋποθέσεις και είναι βέβαιο πως το M-Λ KKE θα βγει από το κομματικό σώμα πιο δυνατό, πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά, πιο συσπειρωμένο, με πολιτικούς στόχους και καθήκοντα, έτοιμο να δώσει τη δική του συμβολή στους νέους αγώνες της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών, στη μεγάλη υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.

• Με πίστη στη δύναμη του λαϊκού αγώνα, στις επαναστατικές ιδέες και τα οράματα του κομμουνιστικού κινήματος
• Δημοσιεύτηκε στις: 16, Απρ 2016

Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ: (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ: Οργανωτιή πολιτική)

Ζ. ΓΙΑ ΤΑ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΔΕΣΜΩΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΜΑΖΕΣ

Απολογισμός δουλειάς στο οργανωτικό

Το «οργανωτικό» δεν είναι αυτόνομο ζήτημα, υπηρετεί πάντα τους σκοπούς του κόμματος όπως εκτέθηκαν και ψηφίστηκαν στα Συνέδριά του (πρόσφατα στο 5ο). Εδώ ερχόμαστε να αναλύσουμε και να βελτιώσουμε όλα τα οργανωτικά μας σχήματα, δηλαδή τις δομές και το στυλ δουλειάς του κόμματός μας, ώστε να ανταποκρίνεται στις δοσμένες συνθήκες, να ανεβάζει το ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο των μελών μας, να «χωνεύει» δημιουργικά τις εμπειρίες των μαζών και να μας ενώνει μ’ αυτές. Με δυο λόγια επιδιώκουμε το Μ-Λ ΚΚΕ πρώτον, ν’ απλώσει την οργανωτική επιρροή του και δεύτερον, να μπορεί να παίξει τον καθοδηγητικό του ρόλο. Οι δεσμοί μας με τις εργαζόμενες μάζες παραμένουν αδύναμες και η κομματική επιρροή σε χαμηλά επίπεδα, ενώ η ακτινοβολία των μ-λ ιδεών είναι ασθενική ή σε υποχώρηση. Πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες ώστε να σπάσουμε τα φράγματα που ορθώνονται γύρω μας, τόσο στον στενά κομματικό τομέα όσο και στον τομέα των μετωπικών σχημάτων. Ήδη το κόμμα μας από το 4ο Συνέδριό του πρόκρινε το σύνθημα - Λαϊκοί Αγώνες - Πραγματική Αριστερά - Κομμουνιστική Ανασυγκρότηση Από τη συσσωρευμένη πείρα των τελευταίων χρόνων και ιδιαίτερα των χρόνων κρίσης-επίθεσης προκύπτει ότι το κόμμα συνολικά, οι οργανώσεις και κάθε σύντροφος / συντρόφισσα ξεχωριστά δεν εξάντλησαν τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες στον οργανωτικό τομέα ώστε η τελική κατάληξη των δεσμών μας με το αγωνιστικό τμήμα του μαχόμενου λαού να είναι η στράτευσή τους στο κόμμα. Επιπλέον δεν απαντήσαμε ολόπλευρα και συστηματικά σ’ όλο το ρεύμα του λικβινταρισμού (διαλυτισμού) που αρνείται όχι μόνο το ρόλο του κομμουνιστικού κόμματος, αλλά και τη στοιχειώδη οργάνωση. Αν δούμε γύρω μας προσεκτικά θα παρατηρήσουμε πως γεννιούνται και αναπτύσσονται -ιδιαίτερα στη νεολαία- όλες οι μικροαστικές θεωρίες του αυθορμητισμού, της αυτονομίας, της αυτο­δια­χεί­ρισης, της ελεημοσύνης που βαφτίζεται αλληλεγγύη και εντέλει ο καμουφλαρισμένος ή φανερός αντικομματισμός. Έτσι, ενώ -ιδιαίτερα μετά το πρώτο μνημόνιο- ξέσπασαν μικροί και μεγάλοι αγώνες που είχαν και μικροαστική ή απολίτικη σφραγίδα («να φύγουν όλοι», «όλοι είναι το ίδιο» κλπ.), δεν απαντήσαμε πιεστικά και πειστικά. Ενώ κρατήσαμε ορθή πολιτική άποψη, δεν επιμείναμε όσο θα έπρεπε ώστε το τελικό νήμα να οδηγεί αγωνιστές στον αναγκαίο δρόμο της οργάνωσης∙ στην ισχυροποίηση του κόμματός μας. Αποτιμώντας την προηγούμενη συγκυρία πρέπει να σημειώσουμε ότι η σφοδρή αντικομμουνιστική προπαγάνδα των αστικών και μικροαστικών κύκλων δημιούργησε δυσμενέστατες συνθήκες για το ξεδίπλωμα της πολιτικής μας. Δουλεύουμε σε συνθήκες υποχώρησης και κάμψης του επαναστατικού κινήματος∙ σε συνθήκες πραγματικής ερήμου. Η δυσφήμιση των κομμουνιστικών και επαναστατικών ιδεών, όπως εκφράστηκε τα τελευταία χρόνια, πήρε τη μορφή ιδεολογικής πανούκλας. Δεν αναφερόμαστε μόνο στο χυδαίο αντισταλινισμό, που είναι μόνιμο εμβατήριο στα χείλη αστών και κάθε λογής αναθεωρητών και που η μήτρα του βρίσκεται -όπως έχουμε επισημάνει- στο διαβόητο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Δίπλα σ’ αυτό μια σειρά οππορτουνιστικά, αντικομματικά και αντιλενινιστικά ρεύματα, που έχουν σα βάση την αδιέξοδη μικροαστική διαμαρτυρία, ύψωσαν τα δικά τους τείχη γύρω από τις επαναστατικές κομμουνιστικές ιδέες και πρακτικές. Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, το smash capitalism (αλλά εντός των ορίων του συστήματος), ελκυστικοί μύθοι της αυτοδιαχείρισης, τα μεταβατικά ρεφορμιστικά προγράμματα παρά τις διαφορετικές ονομασίες και ενδύματά τους, δημιουργούν γύρω μας ναρκοθετημένες περιοχές, δυσκολεύουν την προπαγάνδα και ζύμωσή μας. Αυτό, αντί να μας αποθαρρύνει, πρέπει να μας πεισμώσει. Αντί να μας γονατίσει, πρέπει να μας ορθώσει. Και αντί να συμβιβαστούμε στο μικρότερο κακό, πρέπει να εφεύρουμε, ν’ ανακαλύψουμε τρόπους ώστε να βελτιώσουμε με μαστοριά την προπαγάνδα μας μέσα στην ταξική πάλη.

48. Στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από το 5ο Συνέδριο, έχουν γίνει θετικά βήματα στην οργανωτική δουλειά του κόμματος. Ωστόσο, εξακολουθούμε να έχουμε αρκετές οργανωτικές αδυναμίες που πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά. Είναι αναγκαίο να επικεντρώσουμε περισσότερο τη προσοχή μας στα οργανωτικά προβλήματα, να μη μένουμε μόνο στον εντοπισμό τους, αλλά να καταπιαστούμε, πολύ συγκεκριμένα, με την πρακτική επίλυσή τους, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που έ­χου­με και παίρνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα. Επιδιώξαμε να βελτιώσουμε την καθοδηγητική δουλειά πανελλαδικά, να λύσουμε οργανωτικά και λειτουργικά προβλήματα κεντρικά και τοπικά, να ενισχύσουμε τις γραμμές του κόμματος με νέες δυνάμεις και με τη διεύρυνση του κύκλου των επιρροών του. Υπήρξαν ορισμένα αποτελέσματα που αποτυπώνονται στη λειτουργία των ΚΟΒ και των κομματικών οργάνων, στην ένταξη νέων μελών στο κόμμα και στη νεολαία, στη σύνδεση με συναγωνιστές και φίλους, και σε οργανωτικά μέτρα και σχήματα που έχουν βοηθήσει στην κομματική δουλειά στην Αθήνα και στην επαρχία. Τα αποτελέσματα αυτά, όμως, δεν εκφράζονται καθολικά στις οργανώσεις του κόμματος και απέχουν από τους στόχους μας για την κομματική οικοδόμηση και την οργανωτική ανάπτυξη. Για να καλύψουμε αυτή την απόσταση χρειάζεται με μεγαλύτερη ένταση όλα τα όργανα του κόμματος, όλα τα μέλη να δουλέψουμε πιο πειθαρχημένα, ώστε να ξεπεράσουμε τις ελλείψεις στην εσωκομματική λειτουργία μας, στην οργάνωση της εφαρμογής των αποφάσεων, στην εξάλειψη φαινομένων φιλελευθερισμού, στην οικοδόμηση σχέσεων με επιρροές και πλατύτερο κόσμο, στην απόκτηση οργανωτικών ερεισμάτων του κόμματος και σε άλλες συνοικίες και επαρχιακές περιοχές. Πρέπει να κάνουμε πιο αποφασιστικά βήματα στην κατεύθυνση της οργανωτικής ισχυροποίησης του κόμματος. Επιδιώξαμε το Μ-Λ ΚΚΕ να ανταποκριθεί με συνέπεια στα αγωνιστικά και πολιτικά καθήκοντα της περιόδου που διανύουμε. Στο ενεργητικό του κόμματός μας καταγράφεται η σταθερή και δραστήρια παρουσία του σε όλους τους σημαντικούς αγώνες και κινητοποιήσεις του λαού μας και η συμμετοχή του, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, σε τέσσερις συνεχείς κεντρικές εκλογικές αναμετρήσεις, στις Ευρωεκλογές του 2014, στις Δημοτικές εκλογές του 2014 και στις δύο Βουλευτικές εκλογές του 2015. Μέσα σε δύσκολες συνθήκες και παρά τις μικρές μας δυνάμεις,το Μ-Λ Κ­ΚΕ, με αντοχή και σταθερότητα, πέρασε μέσα από πυκνές αγωνιστικές και πολιτικές μάχες και έδειξε ότι είναι μια μάχιμη κομμουνιστική δύναμη με ιδεολογικοπολιτικά και αγωνιστικά εφόδια που του επιτρέπουν να προχωρά μπροστά, ξεπερνώντας σοβαρές αντιξοότητες. Οι αδυναμίες μας, που φάνηκαν μέσα από τη δράση στα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα, ανέδειξαν την ανάγκη να οργανώσουμε, ακόμα καλύτερα, την ιδεολογικοπολιτική δουλειά μας, να εξοπλίσουμε περισσότερο τα μέλη μας, να ενισχύσουμε την ικανότητά τους και να ενθαρρύνουμε την πρωτοβουλία τους στη δημόσια πολιτική αντιπαράθεση, στη δημόσια υπεράσπιση και προβολή της ιδεολογικοπολιτικής γραμμής του Μ-Λ ΚΚΕ, στην πιο τολμηρή απεύθυνση, επαφή και συναναστροφή τους με πλατύ αριστερό και λαϊκό κόσμο. Να οργανώσουμε καλύτερα τις παρεμβάσεις μας στις εργατικές και λαϊκές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, να τις κάνουμε πιο συγκροτημένες και περιφρουρημένες, αποβάλλοντας συμπεριφορές χαλαρότητας και έλλειψης επαγρύπνησης και παίρνοντας σοβαρά υπόψη τις αντιδημοκρατικές και φασιστικές απειλές που έχει διαμορφώσει η σκληρή αντιλαϊκή επίθεση των συνεχιζόμενων μνημονίων. Επιμείναμε στην προσπάθεια ανάπτυξης της δουλειάς του κόμματος στους μαζικούς χώρους, στα συνδικάτα και στις συνοικίες. Μέσα από τη λειτουργία της ΕΡΓΑΣ και του «Εκπαιδευτικού Ομίλου», μέσα από συνδικαλιστικές συζητήσεις που οργανώσαμε, από ορισμένες στοχευμένες κουβέντες με νέους συντρόφους που μπαίνουν τώρα στην εργασιακή ζωή, με τοποθετήσεις της ΕΡΓΑΣ και του «Εκπαιδευτικού Ομίλου» για ζητήματα του εργατοϋπαλληλικού συνδικαλιστικού κινήματος και με την παρέμβασή τους σε σωματεία και εργατοϋπαλληλικές κινητοποιήσεις έγιναν μικρά βήματα και στη συνδικαλιστική δουλειά μας. Στον τομέα αυτό, που είναι ζωτικός για να αναπτύξει το κόμμα μας τα νήματα σύνδεσής του με τους εργαζόμενους και τις μαζικές οργανώσεις του, υπολείπονται πολλά που πρέπει να κάνουμε και να οργανώσουμε στο μέλλον. Η επεξεργασία της συνδικαλιστικής γραμμής μας, η αυτοτελής προβολή της, η πάλη να τη διαδώσουμε, που σημαίνει και αντιπαράθεση με τις λαθεμένες γραμμές που προβάλλονται στο συνδικαλιστικό κίνημα, η ενίσχυση του δυναμικού της ΕΡΓΑΣ και του «Εκπαιδευτικού Ομίλου», η αύξηση της επιρροής τους, η διεύρυνση της παρουσίας τους και στην επαρχία είναι τα κεντρικά ζητούμενα των συνδικαλιστικών μας δυνάμεων. Ιδιαίτερη σημασία έχει οι νέοι σύντροφοι εργαζόμενοι να μπορέσουν να αφομοιώσουν την πολιτικοσυνδικαλιστική γραμμή μας, να συνδεθούν και να ενεργοποιηθούν συνδικαλιστικά σε σωματεία και σε χώρους που εργάζονται, να τους δοθεί συνδικαλιστική βοήθεια και να τους μεταφερθεί συνδικαλιστική πείρα, να κατακτήσουν με τη συμμετοχή τους στις απεργίες και στις κινητοποιήσεις, με τη στάση τους απέναντι στην εργοδοσία μέσα στο χώρο δουλειάς τους τα χαρακτηριστικά τού συνεπή αγωνιστή, του μαχητικού κομμουνιστή, πράγμα πολύ σημαντικό, αφού πρέπει να γίνει μέσα σε συνθήκες αποδιοργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και με την τρομοκρατία και την ανασφάλεια να έχει ενταθεί από την τεράστια ανεργία, τις μαζικές απολύσεις και εργοδοτικές απειλές. Στις συνοικίες στη μαζική μας δουλειά, εκεί όπου δρουν συγκεντρωμένες δυνάμεις του κόμματος, έχουν γίνει βήματα, ωστόσο συνολικά μιλώντας η συνοικιακή δουλειά μας είναι αδύνατη. Από την άποψη αυτή, το κύριο πρόβλημα στον τομέα αυτό είναι η οργάνωσή της με στόχο να κτίσουμε την παρουσία του Μ-Λ ΚΚΕ και σε άλλες συνοικίες. Θεωρήσαμε και θεωρούμε τη ΛΑ-ΑΑΣ σαν ένα πολύ σημαντικό τομέα της δουλειάς μας και σαν τέτοιο τον αντιμετωπίσαμε και τον αντιμετωπίζουμε, καλώντας όλα τα μέλη του κόμματος με ενεργητικό τρόπο να στηρίζουν και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της δραστηριότητας της πολιτικής μετωπικής συνεργασίας μας με το ΚΚΕ(μ-λ). Διατάξαμε τις δυνάμεις του κόμματος κατά τρόπο ώστε να υπηρετηθεί αυτός ο σκοπός με τον καλύτερο τρόπο και με κατεύθυνση ζητήματα της ΛΑ- ΑΑΣ που έχουν σχέση με τη δράση της και τη λειτουργία της, διαφορές που μπορεί να προκύπτουν στα πλαίσια αυτής της δράσης να τις αντιμετωπίζουμε, να τις χειριζόμαστε και να τις συζητάμε με τους συντρόφους του ΚΚΕ(μ-λ) με εποικοδομητικό και συντροφικό τρόπο, δίνοντας λύσεις που να προωθούν την πολιτική συνεργασία μας. Κάνοντας όπου χρειάζεται οργανωτικές διορθώσεις, πρέπει να συνεχίσουμε σ’ αυτή την κατεύθυνση τη δουλειά μας στη ΛΑ-ΑΑΣ. Δώσαμε βάρος στα μέσα διάδοσης και προβολής της γραμμής του κόμματος, ενεργώντας, ταυτόχρονα, για την εξασφάλιση καλύτερων όρων των έντυπων εκδόσεων και για τον εμπλουτισμό των ιστολογίων, καθώς η ενημέρωση όλο και περισσότερο, ιδιαίτερα στις νέες ηλικίες αλλά όχι μόνο σ’ αυτές, μετατοπίζεται προς τα ηλεκτρονικά μέσα. Στα θετικά αυτής της προσπάθειάς μας, πρέπει να σημειωθούν: Κατ’ αρχήν, ιδιαίτερα, το γεγονός ότι από το Νοέμβριο του 2013, όλο το τεχνικό μέρος (πλην της τελικής εκτύπωσης) έκδοσης της εφημερίδας του Μ-Λ ΚΚΕ, του «ΛΑΪΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ», διεκπεραιώνεται, πλέον, από ομάδα συντρόφων του κόμματος και της νεολαίας, γεγονός που έχει επιδράσει ευεργετικά τόσο στην επιμέλεια και στους όρους έκδοσης της εφημερίδας, αλλά και στην εξοικονόμηση σημαντικών οικονομικών πόρων, που διευκόλυνε σημαντικά την πραγματοποίηση των υπόλοιπων πολιτικών καθηκόντων μας. Η δημιουργία διαδικτυακού ιστότοπου των «ΜΟΡΦΩΤΙΚΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ», που άρχισε να λειτουργεί από την Άνοιξη του 2014 και περιέχει βιβλία των κομματικών εκδόσεων, προβάλλει και διαθέτει δωρεάν σε ηλεκτρονική μορφή ντοκουμέντα του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος. Η βελτίωση του ιστότοπου της νεολαίας «ΠΟΡΕΙΑ». Η λειτουργία τεσσάρων ιστολογίων που διαθέτουν επαρχιακές οργανώσεις μας. Η περιοδική έκδοση «Κομμουνιστής» της οργάνωσης του Μ-Λ ΚΚΕ στη Βόρεια Ελλάδα. Τα μέσα διάδοσης της πολιτικής του Μ-Λ ΚΚΕ χρειάζονται παραπέρα βελτίωση και διεύρυνση. Πρώτη φροντίδα μας παραμένει το ποιοτικό ανέβασμα και ο εμπλουτισμός του περιεχομένου του κεντρικού πολιτικού δημοσιογραφικού οργάνου του κόμματος, του «Λαϊκού Δρόμου», η ζωντανή σύνδεση των μελών του κόμματος με την εφημερίδα μας (ανταποκρίσεις, μελέτη, διάδοσή της), η καλύτερη οργάνωση του συντακτικού και τεχνικού μέρους της έκδοσής της, όπως και της ενημέρωσης και του περιεχομένου των ιστοσελίδων που διαθέτει, ενώ γρήγορα θα πρέπει να ολοκληρωθεί η βελτιωμένη αναμόρφωση του ιστότοπου του Μ-Λ ΚΚΕ. Πρέπει να υπάρξει μέριμνα για την έκδοση νέων βιβλίων από τις «ΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ» και την ενημέρωση του ιστότοπού της. Η εποπτεία των ιστολογίων που λειτουργούν επαρχιακές οργανώσεις μας, η επεξεργασία μιας γενικής κατεύθυνσης για το περιεχόμενό τους, την ενημέρωση και τον χειρισμό τους είναι ένα κενό που πρέπει να καλύψουμε, ενώ πρέπει να δούμε και τη δυνατότητα και σε άλλες επαρχιακές περιοχές να λειτουργήσουν τέτοια μέσα επικοινωνίας. Ο τρόπος αξιοποίησης όλων αυτών των μέσων από τα μέλη του κόμματος πρέπει να συζητηθεί και να καθοδηγηθεί. Με προσοχή, αλλά και με επίγνωση των πολύ μεγάλων οικονομικών δυσκολιών που έχουν προκύψει τα χρόνια της κρίσης, προσπαθήσαμε να ανταπεξέλθουμε στις οικονομικές ανάγκες του κόμματος. Στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις, όπως πάντα, στις συνδρομές των μελών μας, στις οικονομικές ενισχύσεις επιρροών και φίλων μας καταφέραμε να ανταπεξέλθουμε στις οικονομικές απαιτήσεις του αγώνα και των πολιτικών μαχών που δώσαμε και υπήρξαν ιδιαίτερα υψηλές, καθώς τα δύο τελευταία χρόνια πήραμε μέρος σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις. Ωστόσο, υποχρεώσεις που γεννούν τα καθήκοντα αναβάθμισης της κομματικής δραστηριότητάς μας, νέοι αγώνες, νέες πολιτικές μάχες, η προοπτική μεγαλύτερης επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης που θα πλήξει, αναπόφευκτα, και τα μέλη του κόμματος επιβάλλουν να συνεχίσουμε τις προσπάθειες μας για τη συγκέντρωση

οικονομικών πόρων, με τη σταθερή-τακτική καταβολή συνδρομών, την καλύτερη οργάνωση και τον πιο αποτελεσματικό έλεγχο της οικονομικής δουλειάς και, ιδιαίτερα, με το άπλωμά της στον περίγυρό μας και σε ευρύτερο κόσμο, από τον οποίο ζητούμε την πολιτική στήριξη στο Μ-Λ ΚΚΕ να την εκφράσει και με την οικονομική ενίσχυσή του.

49. Στο διάστημα που προηγήθηκε από το 5ο Συνέδριο μέχρι σήμερα, σημαντικά βήματα έγιναν στον τομέα της νεολαίας του κόμματος, παρά το ότι το κίνημα στο μαθητικό και φοιτητικό χώρο βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα ανάπτυξης και παρά το ότι το προηγούμενο διάστημα δεν αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα μαζικοί αυτοτελείς νεολαιίστικοι αγώνες. Βήματα θετικά τόσο στο έδαφος της ανάπτυξης της πλατιάς δουλειάς, όσο και στη συγκεκριμένη οργανωτική ανάπτυξη. Αξιοποιήθηκαν κάποιες από τις δυνατότητές μας στο μαθητικό περιβάλλον γύρω από τη Μαθητική Πορεία, ενισχύθηκαν δεσμοί, συστηματοποιήθηκε η έκδοση της εφημερίδας της Μαθητικής Πορείας και μαθητικών ανακοινώσεων. Υπάρχουν ωστόσο σημαντικά περιθώρια στον κρίσιμο, για την ανάπτυξη της δουλειάς της νεολαίας, μαθητικό τομέα, με τη συμβολή όλου του κόμματος και της οργάνωσης της νεολαίας για περαιτέρω ισχυροποίηση και καλλιέργεια δεσμών με συναγωνιστές μαθητές και συστηματικότερης επαφής με τη δραστηριότητα της Μαθητικής Πορείας, όπως και περιθώρια διεύρυνσης της διακίνησης της μαθητικής εφημερίδας. Ενισχύθηκε το προηγούμενο διάστημα και με την παρουσία νέων συναγωνιστών η δυνατότητα παρέμβασης της Φοιτητικής Πορείας στις σχολές. Παραμένει, ωστόσο, ιδιαίτερα ασθενική η παρουσία μας στο φοιτητικό συνδικαλισμό και εκεί, στο φοιτητικό τομέα, που αντικειμενικά υπάρχουν υψηλότερες δυνατότητες πολιτικής δράσης και οργανωτικής ανάπτυξης πρέπει να στραφεί πιο ενεργητικά η οργάνωση της νεολαίας. Διευρύνθηκε ο τομέας των νέων εργαζομένων της Πορείας και έχει ιδιαίτερη σημασία η σύνδεσή του με τα σωματεία και τα συνδικάτα, η πλατύτερη σύνδεση με τη νέα βάρδια των εργαζομένων, η καλύτερη κατανόηση και επεξεργασία των προβλημάτων στη νέα κατάσταση, όπως διαμορφώνεται στο έδαφος της ανεργίας, της εργασιακής περι­πλάνησης και της εργασιακής ζούγκλας που επέφερε η μνημονιακή βαρβαρότητα. Βοηθητικό εργαλείο προς το σκοπό αυτό, αλλά και ευρύτερα για την ανάπτυξη της δουλειάς της νεολαίας, μπορεί ακόμη περισσότερο να αποτελέσει το περιοδικό Πορεία με την καλύτερη προπαρασκευή και την πλατύτερη διακίνησή του, όπως και η βελτίωση της ιστοσελίδας της Πορείας. Η ανύψωση του ιδεολογικού και πολιτικού επιπέδου επέτρεψε την ενεργικότερη συμβολή στη γενικότερη πάλη του κόμματος, στην ανάληψη πιο σύνθετων και υπεύθυνων καθηκόντων από συντρόφους που προέρχονται από την οργάνωση της νεολαίας, όπως επέτρεψε και τη σημαντική ενίσχυση της οργάνωσης της δουλειάς και της σύνταξης του Λαϊκού Δρόμου. Στην κατεύθυνση της ανάπτυξης της πλατιάς δουλειάς, σημαντικό ρόλο πρόσφεραν οι εκδηλώσεις, οι συζητήσεις, τα γλέντια οικονομικής ενίσχυσης που οργανώνονται από τη νεολαία, και ιδιαίτερα συνέβαλαν τα τρία καλοκαιρινά κάμπιγκ, μια θετική πρωτοβουλία με πολύπλευρο περιεχόμενο δραστηριοτήτων και πολλαπλά οφέλη. Στη βελτίωση και ανάπτυξη του προφίλ και του περιεχομένου μιας πιο πλατιάς δουλειάς, που πρέπει αποτελεσματικότερα να αντιμετωπίσει και να επεξεργαστεί το δυναμικό που συσπειρώνεται στην οργάνωση νεολαίας, θα βοηθήσει η δημιουργία ανεξάρτητης πολιτιστικής λέσχης της Πορείας στην Αθήνα. Παρά ωστόσο τα θετικά βήματα που έγιναν πρέπει να διανυθεί μεγάλος δρόμος μπροστά μας για να ξεφύγει η οργάνωση της νεολαίας από το πλαίσιο των περιορισμένων αριθμητικών και οργανωτικών δυνατοτήτων της. Πρέπει να καταβληθούν επίπονες προσπάθειες για να σταθεροποιηθεί και να αναπτυχθεί η δουλειά στη νεολαία. Αναγκαία προϋπόθεση για την ανάπτυξη της δουλειάς αποτελεί η ενίσχυση, το δυνάμωμα της ιδεολογικής και πολιτικής συγκρότησης της οργάνωσης της νεολαίας, η εσωτερική ενίσχυση και αφομοίωση της γραμμής του κόμματος, των θετικών και αρνητικών εμπειριών του διεθνούς και ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, η βαθύτερη μελέτη και αυτομόρφωση από το δυναμικό της νεολαίας. Απαιτείται η στενότερη σύνδεση με τους μαζικούς χώρους, των σχολείων, των σχολών, των σωματείων, με τους χώρους δουλειάς των εργαζομένων, το πιο τολμηρό ξάνοιγμα στους κύκλους της νεολαίας, η μεγαλύτερη επαφή με τα παντοειδή προβλήματα της νεολαίας που γιγαντώνονται. Απαιτείται η καλύτερη επεξεργασία και ανάληψη πρωτοβουλιών, πλατιάς δουλειάς, πλατιάς απεύθυνσης, πλατιάς σύνδεσης με τον κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο με όλο το δυναμικό που περιστοιχίζει τη νεολαία της Πορείας. Στη βάση της πάλης για την ανάσχεση των αλλεπάλληλων εξοντωτικών για τη νεολαία και το λαό μέτρων και της απόκρουσης της κυρίαρχης προπαγάνδας, στη βάση της προβολής μιας πραγματικά αριστερής πολιτικής, ιδεολογίας και κουλτούρας, στη βάση της υπεράσπισης των κομμουνιστικών ιδανικών και του σοσιαλισμού. Απέναντι στα ποικίλα αντίπαλα ρεύματα αστικής και μικροαστικής, ρεφορμιστικής, αναρχοαυτόνομης και ψευτοεπαναστατικής κοπής που χτυπούν, εμποδίζουν και υπονομεύουν τους αγώνες της νεολαίας και την πάλη για την αγωνιστική ανασύνταξη των δυνάμεών της.

Η οργάνωση βάσης, το κύτταρο του κόμματος

50. Η οργάνωση βάσης σε περιοχή, κλάδο, επιχείρηση, σχολή, αποτελεί το βασικό αναντικατάστατο «μοριακό στοιχείο» κάθε κομμουνιστικού κόμματος. Είναι τα «αισθητήρια όργανά» του στους χώρους δουλειάς, ζωής και μόρφωσης των ανθρώπων, των εργαζομένων, του λαού. Η οργάνωση βάσης έχει ως στόχο να είναι το κόμμα στο χώρο της. Να μεταφέρει, προς τα κάτω και προς τα πάνω, τις πληροφορίες και το πολιτικό υλικό του κόμματος, να παρακολουθεί ζωντανά και ενεργητικά όλη τη διαδικασία της ταξικής πάλης και να παρεμβαίνει δυναμικά, καθοδηγητικά και πρωτοπόρα. Αυτό προϋποθέτει πρώτον ότι οι μεμονωμένοι σύντροφοι/ισσες εργάζονται μεθοδικά και πρώτιστα για να «στήσουν» την οργάνωση βάσης, «ανακαλύπτοντας» πρωτοπόρους αγωνιστές. Αυτό το μέλημα είναι υψίστης σημασίας και κανένας δεν μπορεί να εφησυχάσει λέγοντας ότι ο περίγυρος (κοινωνικός-εργασιακός) είναι φτωχός. Δεύτερον, όπου υπάρχουν οργανώσεις βάσης πρέπει να είναι οι αντένες του κόμματος. Έτσι η οργάνωση (συλλογικότητα ή ξεχωριστός σύντροφος), οφείλει να γνωρίζει ακριβώς: - Την πολιτική χαρτογράφηση του σωματείου, της πόλης, του νομού. Όποιος δεν ξέρει την πολιτική γεωγραφία, δηλαδή δεν ξέρει τα νερά, θα πέσει σε γενικότητες, σε αφορισμούς και υποκειμενισμό. - Πόσα σωματεία υπάρχουν, ποιες δυνάμεις είναι σε αυτά, ποια είναι η διάταξη του Εργατικού Κέντρου, του Νομ. Τμήματος της ΑΔΕΔΥ, οι συνεταιρισμοί ή σύλλογοι αγροτών, η ιστορία των χώρων, η ιστορία του τόπου. - Οι τόποι συγκέντρωσης των ανθρώπων, Λαϊκές αγορές, Νοσοκομεία, σχολεία, περιφέρεια, στέκια, ΙΚΑ, κλπ. - Τα ΜΜΕ της περιοχής. Ραδιόφωνο, εφημερίδες, Τύπος. - Προφανώς τα προβλήματα του τόπου. Υγεία, Παιδεία, Συγκοινωνίες, αγροτικά προϊόντα, προβλήματα των εργατών, αγροτών, φοιτητών, αυτοαπασχολούμενων, περιβαλλοντικά, πολιτιστικά, κλπ. - Πού μπορούμε να παρέμβουμε καλύτερα και πώς. Με την εφημερίδα μας (Λαϊκός Δρόμος), με τα υπόλοιπα έντυπά μας, με προκήρυξη, με παρέμβαση ζωντανή, με κλειστή συγκέντρωση. Με δύο λόγια, ό,τι μπορεί να γεννήσει η ανάγκη και η κομμουνιστική φαντασία. Επιπρόσθετα, όλα τα παραπάνω πρέπει να αποτυπώνονται στην κομματική εφημερίδα. Πολλοί σύντροφοι λένε πως δεν είναι δημοσιογράφοι, συντάκτες, ρεπόρτερ. Αυτό είναι σωστό. Αλλά εξίσου σωστό είναι να στέλνουν σημειώματα μ’ ό,τι συμβαίνει στο χώρο τους, ώστε ο Λαϊκός Δρόμος να γίνει εφημερίδα - «οργανωτική σκαλωσιά» μας.

Μέσα στις μάζες

51. Αν η δημιουργία θεμελίων του κομμουνιστικού κόμματος είναι το πρωταρχικό, το δεύτερο ουσιαστικό στοιχείο είναι η λειτουργία του. Γύρω μας υπάρχει ένας ολόκληρος ωκεανός ανθρώπων και προβλημάτων που δεν έχουν ως προτεραιότητες αυτά που οι κομμουνιστές πρεσβεύουν. Όπως έχει αποδειχθεί, η κυρίαρχη τάξη με μύριους τρόπους «φυτεύει» στο κεφάλι των ανθρώπων τα δικά της «θέλω» και «πιστεύω». Είναι κυρίαρχη ιδεολογία, έτσι που στο τέλος οι μάζες έλκονται και μαγνητίζονται απ’ όλα τα χούγια της κυρίαρχης τάξης. Το να κολυμπάμε μέσα στις μάζες όπως το ψάρι στο νερό (Μάο), διόλου δεν σημαίνει να παρακολουθούμε και να καταγράφουμε τα γεγονότα ή να τρέχουμε πίσω τους, όπως κάνουν καλοπροαίρετα ή όχι οι λεγόμενοι ακτιβιστές. Αυτό συνιστά πολιτική ουράς. Να είμαστε μέσα στις μάζες, σημαίνει να πιάνουμε το σφυγμό, τον παλμό των εξελίξεων και να παρεμβαίνουμε θετικά και ενεργητικά, ώστε να υψώνουμε το μερικό στο γενικό, να συνδέουμε την τακτική (της μέρας) με τη στρατηγική (του στόχου), να πηγαίνουμε (αν χρειαστεί) κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα, να βρίσκουμε τις αιτίες και να ψάχνουμε κάτω από τη φαινομενική αταραξία. Πολλές φορές λέμε: δεν κινείται τίποτα. Αυτό δεν είναι διόλου σωστό. Είναι αντιδιαλεκτικό και αντιμαρξιστικό. Από διάφορους κύκλους (νεοφιλελεύθεροι και κοσμοπολίτες ρεβιζιονιστές) αναδείχνεται μία αποστροφή προς κάθε τι λαϊκό. Αναδείχνουμε και στηριζόμαστε στην αντίθεση λαός-ιμπεριαλισμός (όπως μας υπογράμμισε ο Μάο Τσετούγκ). Ταυτόχρονα, αξιοποιούμε όλες τις θετικές πλευρές της λαϊκής δράσης, όπως π.χ. την αλληλεγγύη και το φιλότιμο ή εκείνες του λαϊκού πολιτισμού, όπως καταγράφηκε σε μία μακραίωνη διαδρομή. Από κάθε άποψη υπερασπιζόμαστε την έννοια της πατρίδας ενάντια σε κοσμοπολίτικα και ψευτοδιεθνιστικά συνθήματα που μετατοπίζουν τη χώρα μας σε χώρο. Δηλαδή σε παράρτημα της ΕΕ, των ιμπεριαλιστών, των μονοπωλίων και των διεθνών στρατοκρατών. Στο προσφυγικό ζήτημα που ήρθε ορμητικά στην επιφάνεια δεν είμαστε ούτε με τους ΝΑΤΟϊκούς μακελάρηδες και ευρωσυνοριοφύλακες, αλλά ούτε με τους κοσμοπολίτες της ελεημοσύνης. Ο διεθνισμός για να υπάρξει σημαίνει υπεράσπιση του λαού μας από το διεθνή ιμπεριαλισμό όπως και αν εκφράζεται. Οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά και πολιτισμικά. Ως εκ τούτου το σύνθημά μας «μέσα στις μάζες» δεν σημαίνει ούτε από τα πάνω, ούτε από τα έξω δασκαλική καθοδήγηση κουνώντας το δάκτυλο, αλλά ούτε άκριτη παρακολούθηση της κίνησης των μαζών «βλέποντας την πλάτη τους». Μέσα στις μάζες σημαίνει ότι κολυμπάμε σαν το ψάρι στο νερό με το λαό, μαζεύουμε την εμπειρία του και τη μετασχηματίζουμε σ’ ανώτερο επίπεδο, στην αντιιμπεριαλιστική-σοσιαλιστική προοπτική.

Η λειτουργία των οργανώσεων

52. Η ζωή των οργανώσεων μπορεί να είναι τυπική, συμβατική και «δημοσιοϋπαλληλική» ή ζωντανή, δημιουργική και «πρότυπη». Υπάρχουν διαδικασίες, όπως είναι η συνεδρίαση, η συμμετοχή των μελών, ο έλεγχος των πεπραγμένων, οι ατομικές αναθέσεις, που είναι όροι απαράβατοι. Όμως η πολιτική ανάλυση, η δημιουργική αφομοίωση της πολιτικής γραμμής, ο μετασχηματισμός της βιωμένης εμπειρίας σε πείρα και αργότερα σε θεωρία, δεν είναι γραμμένα σε κουτάκια ή σκονάκια. Το να υπάρχει ένα θέμα για ανάλυση ή να μεταφέρεται επεξεργασμένα η εμπειρία των χώρων (εργασίας – κατοικίας), αυτό αφορά το κάθε μέλος του κόμματος και δεν υποδείχνεται σε κάποια κλασικά κείμενα. Ορισμένες φορές οι συνεδριάσεις των ΚΟΒ θυμίζουν «αναγκαιότητα». Τα μέλη συμφωνούν με την ανάλυση, η εμπειρία δεν βρίσκει πόρους για να εισέλθει, η καθηκοντολογία βασιλεύει. Αυτό οδηγεί σε αποστέωση και «κοκάλωμα». Αντίθετα, οι φαεινές ιδέες χωρίς περιεχόμενο, τα οργανωτικά σάλτα χωρίς υπέδαφος, οι ακροβασίες χωρίς δίκτυ ασφαλείας, οδηγούν στον ερασιτεχνισμό και τον χειροτεχνισμό. Η σωστή μέθοδος βρίσκεται σε αυτό που θα ονομάζαμε δημιουργική κομματική ζωή. Δηλαδή στη δημιουργία, ύπαρξη και ανάπτυξη ενός ζωντανού κυττάρου δράσης. Η λειτουργία των οργανώσεων πρέπει να πάρει ένα ζωντανό χαρακτήρα. Να περιλαμβάνει την ανάλυση της τρέχουσας συγκυρίας και τα καθήκοντά μας. - Την αποτύπωση των κομματικών λειτουργιών (επαφές, στρατολογία, Λαϊκός Δρόμος, συνδρομητές) - Την παρουσίαση ενός ειδικού πολιτικού και ιδεολογικού θέματος από τον υπεύθυνο ή ορισμένο εισηγητή (πχ ασφαλιστικό, προσφυγικό, ιστορία κομμουνιστικού κινήματος κ.ά.) - Την παρουσία μας σε πολιτικές εξελίξεις στην περιοχή - Την παρουσία της ΛΑ-ΑΑΣ. Αλλά σε κάθε περίπτωση, πέρα από τον αναγκαίο τοπικό και καθορισμένο χρόνο σύγκλησης (αυστηρό καθήκον), θα πρέπει να επεκτείνεται και σε άλλα ζητήματα τα οποία απασχολούν έντονα ή λιγότερο τον κόσμο της ΚΟΒ και τον περίγυρό μας. Η οργάνωση βάσης λειτουργεί για ν’ απαντά, να συσπειρώνει, ν’ ανοίγει δρόμους, να δίνει απαντήσεις, να ελέγχει και τελικά να κάνει αυτό που μας αξίζει. Να καθοδηγεί κομματικά τα μέλη και τους κύκλους επιρροών μας.

Για τη μόρφωση – αυτομόρφωση

53. Η μόρφωση, το πλάτεμα των πνευματικών οριζόντων, η ενασχόληση με την πολιτική φιλολογία αποτελούσε μόνιμο μέλημα των κομμουνιστικών κομμάτων. Στην πραγματικότητα ο κομμουνιστής – λαϊκός αγωνιστής διακρινόταν από δύο χαρακτηριστικά: Από την πρωτοπόρα δράση του και το αλύγιστο φρόνημα μέσα στην ταξική πάλη και από την έφεσή του «να μάθει» για τα πάντα γύρω. Ακόμα και μέσα στις εξορίες, τις φυλακές και τα ξερονήσια οι κομμουνιστές οργάνωναν ομίλους μόρφωσης, ωθούσαν το κάθε μέλος να διαβάζει και ν’ αυτομορφώνεται. Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μία υποχώρηση του κλίματος για μόρφωση-αυτομόρφωση. Η κυριαρχία των αστικών ΜΜΕ, το κυνήγι του βιοπορισμού, αλλά και η υποχώρηση του κομμουνιστικού πολιτισμού βαραίνουν επικίνδυνα στο κεφάλαιο της μόρφωσης. Το κόμμα μας, το Μ-Λ ΚΚΕ, εκτιμά ότι χρειάζεται μία εσωτερική καμπάνια μόρφωσης, μία εσωτερική πολιτιστική δουλειά, ώστε όλα τα μέλη του κόμματος ν’ ανεβάσουν το συνολικό μορφωτικό τους επίπεδο και μέσα από αυτό το πεδίο να δυναμώσουν τα ιδεολογικοπολιτικά τους γνωρίσματα. Σ’ αυτή την εκστρατεία χρειάζεται: - Να αφομοιώνουμε σε βάθος τον Λαϊκό Δρόμο - Να διαβάζουμε τις μπροσούρες και τα κομματικά υλικά ή έντυπα - Να ανανεώσουμε (να φρεσκάρουμε) το διάβασμα των Ιστορικών και Μορφωτικών Εκδόσεων, δηλαδή όλων των βιβλίων που εξέδωσε το μ-λ κίνημα. - Συνολικά το κόμμα μας, επαναδραστηριοποιώντας την Ιδεολογική Επιτροπή, να συγκεντρώσει τίτλους βιβλίων, άρθρων, δοκιμίων για το κίνημα και τον πολιτισμό. - Στις ΚΟΒ να προτείνονται βιβλία για διάβασμα Σ’ αυτή την κατεύθυνση και για το καλύτερο δέσιμο όλων των μελών του κόμματος προτείνονται τα εξής οργανωτικά μέτρα: α. Έκδοση ειδικών φυλλαδίων για συγκεκριμένα επίκαιρα θέματα (μπροσούρες) β. Εσωκομματικό Δελτίο γ. Ενεργοποίηση της Ιδεολογικής Επιτροπής του κόμματος, η οποία σε συνεργασία με την ΚΕ και τη ΣΕ του «Λαϊκού Δρόμου» θ’ αναλάβει το έργο του ιδεολογικοπολιτικού ανεβάσματος των κομματικών μελών.

Οι κύκλοι των επιρροών μας

54. Γύρω μας υπάρχουν εργαζόμενοι που ενδιαφέρονται για τα κοινά, αγωνιστές διαφόρων βαθμίδων, αδιάφοροι, ακτιβιστές, απογοητευμένοι από την «κυβερνώσα αριστερά», άνεργοι, νέοι που ψάχνονται, άνθρωποι των γραμμάτων, παλιοί αριστεροί που δεν συμβιβάστηκαν. Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να έχουμε κριτήρια ανίχνευσης, κατάταξης και προσέγγισης. Χωρίς υπερβολές, αλλά και χωρίς δισταγμούς. Δείτε την αδηφάγα «στρατολογία» των αστών. Προπαγανδίζουν ασύστολα τα ψέματά τους από τα ΜΜΕ, το σχολείο, το στρατό, την εκκλησία. Γύρω μας υπάρχουν ομάδες ή άνθρωποι οι οποίοι μας συμπαθούν, μας υπολογίζουν πολιτικά, θέλουν να στρατευθούν όχι στο «μείζον αλλά στο ελάχιστο». Πρέπει να οργανώσουμε με ανοιχτό πνεύμα ομάδες διαφώτισης, πολιτικής προπαγάνδας, ομάδες ενδιαφερόντων και να συνδαυλίσουμε ή να υποβοηθήσουμε με οδηγητικό πνεύμα αυτό τον κόσμο. Η ΕΡΓΑΣ, ο Εκπαιδευτικός Όμιλος, η ΠΟΡΕΙΑ, θα μπορούσαν κάλλιστα να οργανώσουν, κεντρικά ή περιφερειακά, εκδηλώσεις, συνάξεις, συναθροίσεις με περιεχόμενα εργατοσυνδικαλιστικού, εκπαιδευτικού, πολιτιστικού χαρακτήρα. Ιδέες μπορεί να προκύψουν, όχι μόνο από το μυαλό μας, αλλά και από τις ανάγκες και απαιτήσεις των φίλων και συναγωνιστών μας. Δηλαδή των ομόκεντρων κύκλων που βρίσκονται γύρω μας. Η οργάνωση ενός κύκλου επιρροών μας πρέπει να στηρίζεται σ’ «ανοιχτά χαρτιά» και στην αναπροσαρμογή. Πρέπει να γίνεται με όρους ειλικρινούς συνεργασίας, αποδοχής και αμοιβαίου σεβασμού, να’ ναι ανοιχτή στο ν’ ακούει, να πείθει και να διαπαιδαγωγεί. Από την άλλη, το σχήμα «κύκλος επιρροών», το οποίο καθοδηγείται από την Κομμουνιστική Οργάνωση Βάσης, δεν είναι ούτε μοναδικό ούτε «τελειωμένο». Πρέπει να υπόκειται και ν’ αντέχει σε αλλαγές και αναπροσαρμογές (π.χ. για το εύρος του) και τα κριτήρια εισδοχής κάποιου σ’ αυτό δεν σχετίζονται με τα κομματικά κριτήρια. Συμμετέχει στο σχήμα «κύκλος επιρροών» όποιος αγωνιστής/αγωνίστρια θέλει να συζητήσει καλοπροαίρετα μαζί μας, δεν είναι κακόβουλος ή τσαλακωμένο στοιχείο. Με δύο λόγια συμπαθεί τους κομμουνιστές, έχει ερωτήματα, θέλει απαντήσεις.

Η σημασία της στρατολόγησης

55. Σήμερα η εργατική τάξη και όλα τα σύμμαχα στρώ­ματα (αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, υπάλληλοι) βρίσκονται σε δυσχερέστερη θέση (από παλιότερα). Η εργασιακή πολυδιάσπαση, η ανεργία, η περιπλάνηση στο εργασιακό τοπίο σε συνδυασμό με την ιδεολογικοπολιτική πίεση έχουν δημιουργήσει ένα τραχύ πεδίο. Ο κατακερματισμός των εργατοϋπαλλήλων λειτουργεί ως βασικό ανάχωμα στην ανασυγκρότηση και ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Στην πραγματικότητα, η εργατική τάξη δεν μπορεί να συγκροτηθεί σε «τάξη» για τον εαυτόν της «παρά μόνο μέσα από το πέρασμα σε μια ανώτερη πολιτικοποίηση και ενότητα». Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τη συγκρότηση του επαναστατικού φορέα της, δηλαδή του κομμουνιστικού κόμματος και στη συνέχεια αν οι ιδέες της γίνουν κτήμα και όπλο ολόκληρης της κοινωνίας. Και μόνο από αυτό το γεγονός η στρατολογία αγωνιστών γίνεται σύνθετο και πολύπλευρο ζήτημα που όμως είναι πρώτης προτεραιότητας. «Για να μπορέσει η μάζα μιας ορισμένης τάξης να μάθει να καταλαβαίνει τα συμφέροντά της, τη θέση της, να μάθει να εφαρμόζει τη δική της πολιτική, γι’ αυτό ακριβώς είναι απαραίτητη η οργάνωση των πρωτοπόρων στοιχείων της τάξης, χωρίς αργοπορία και με κάθε θυσία, έστω κι αν στην αρχή τα στοιχεία αυτά αποτελούν ένα ελάχιστο ποσοστό της τάξης. Το πρωτοπόρο τμήμα, η οργάνωση, για να εξυπηρετήσει τη μάζα και να εκφράζει σωστά τα κατανοημένα συμφέροντά της, πρέπει όλη τη δράση της να τη διεξάγει μέσα στη μάζα, παίρνοντας απ’ αυτήν όλες χωρίς εξαίρεση τις καλύτερες δυνάμεις, ελέγχοντας σε κάθε βήμα προσεκτικά και αντικειμενικά αν διατηρείται η σύνδεση αυτή με τις μάζες και αν η σύνδεση αυτή είναι ζωντανή. Έτσι και μόνο έτσι το πρωτοπόρο τμήμα διαπαιδαγωγεί και διαφωτίζει τη μάζα, εκφράζει τα συμφέροντά της, τη μαθαίνει να οργανώνεται, κατευθύνοντας όλη τη δράση της μάζας στο δρόμο της συνειδητής ταξικής πολιτικής». (Λένιν) Η σημασία της στρατολόγησης καθορίζει αποφασιστικά την έκβαση των ταξικών αγώνων και της πρωτοπορίας μέσα σ’ αυτό. Ο ιστορικός ρόλος της εργατικής τάξης μπορεί να επιτευχθεί εφόσον το κομματικό οικοδόμημα, το κόμμα, είναι σε θέση να παίξει το δικό του ρόλο. Το κόμμα, το επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, είναι αυτό που μπορεί να ενώσει, διαπαιδαγωγήσει, οργανώσει και καθοδηγήσει την εργατική τάξη και το λαό μας στο σπάσιμο της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Η στρατολόγηση είναι η απαραίτητη προϋπόθεση που επιτρέπει στο κόμμα ν’ αναπτύσσει τη μαζική – πολιτική του δουλειά. Και μόνο αυτή η δουλειά μπορεί να διαπαιδαγωγήσει, να οργανώσει, να βάλει στο δρόμο της συνειδητής ταξικής πάλης τμήματα της τάξης μας. Η στρατολόγηση είναι η οικοδόμηση του καθοδηγητικού πυρήνα της επαναστατικής στρατιάς και ταυτόχρονα η αναγκαία προϋπόθεση για τη δημιουργία της. Ειδικότερα στις σημερινές συνθήκες η στρατολόγηση στο κόμμα μας έχει σημασία κι από άλλες απόψεις. Πρώτον, διευρύνοντας τη σύνδεση του κόμματός μας με πλατύτερες μάζες εργατών κι άλλων εργαζομένων, μας επιτρέπει να επεξεργαστούμε πιο καλά, πιο ολοκληρωμένα τη γραμμή μας (πρώτα και κύρια την πολιτική μαζική μας γραμμή), να την κάνουμε πιο αποτελεσματική. Η ανάγκη γι’ αυτό είναι μεγάλη, μιας και περνάμε μια περίοδο σοβαρών ιδεολογικών – πολιτικών συγχύσεων μέσα στην εργατική τάξη, αλλά ακόμα και μέσα στο ίδιο το κομμουνιστικό κίνημα. Δεύτερον, και πολύ σημαντικό, μόνο η άμεση αύξηση των οργανωμένων μας δυνάμεων, πρώτα και κύρια στον εργατικό χώρο, θα επιτρέψει να προχωρήσει η πολιτική μας γραμμή. Ο μοναδικός τρόπος για να παγιώσουμε και πολύ περισσότερο ν’ αναπτύξουμε την πολιτική επιρροή μας είναι να εξαλείψουμε ή έστω να μειώσουμε αποφασιστικά αυτή την αναντιστοιχία μέσα στο γενικό και το ειδικό. Τρίτον, η οργανωτική μας ανάπτυξη σημαίνει ενίσχυση εκείνων των δυνάμεων που δρουν συνειδητά για την ενότητα των πραγματικών κομμουνιστών, που παλεύουν για τη δημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης. Είναι μια βασική προϋπόθεση για το ξεπέρασμα της κρίσης στο μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα. Για να βρούμε και να δεθούμε με τα πρωτοπόρα λαϊκά στοιχεία, δεν αρκεί η σωστή γραμμή μας. Πρέπει να δουλέψουμε μέσα στο μαζικό κίνημα, πρέπει ν’ ανεβάσουμε σε ψηλότερο επίπεδο τη μαζική μας δράση, πρέπει το κάθε μέλος μας ν’ αναδείχνεται το ίδιο πρωτοπόρος αγωνιστής του χώρου του. Οφείλουμε να θυμόμαστε πως ένα μέλος του κόμματός μας: «Παίρνει μέρος στην πάλη που διεξάγουν οι μάζες στο εργοστάσιο, στο σωματείο, στο σχολείο, στη συνοικία. Ενώνεται μ’ αυτές και διδάσκεται απ’ αυτές. Έχει τα χαρακτηριστικά του λαϊκού αγωνιστή και δεν εκθέτει το κόμμα στις μάζες. Παλεύει για την εξάπλωση της ιδεολογικής και πολιτικής επιρροής του κόμματος, κυρίως ανάμεσα στα πρωτοπόρα στοιχεία της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας, για την ένταξή τους στο μ-λ κίνημα και για τη στρατολόγησή τους στο κόμμα μας».

Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ (ΠΕΜΠΟ ΜΕΡΟΣ. Γενικοί στόχοι το κομμουνιστικό κίνημα και η ενότητα των μαρξιστών- λενινιστών)

Ε. ΟΙ ΓΕΝΙΚΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥ Μ-Λ ΚΚΕ

37. Το Μ-Λ ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, πιστό στη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, στις μακρόχρονες επαναστατικές παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας, στους ανυπέρβλητους αγώνες και θυσίες των κομμουνιστών, διακήρυξε την ακλόνητη προσήλωσή του στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, τη νίκη της προλεταριακής επανάστασης και την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, έχοντας σαν τελικό σκοπό του την πραγματοποίηση του κομμουνισμού στη χώρα μας και σ' ολόκληρο τον κόσμο. Και σε αυτόν το σκοπό, υποτάσσουμε όλους τους αγώνες που διεξάγουμε. Παλεύοντας το Μ-Λ ΚΚΕ για την προώθηση και επιτυχία αυτών των επαναστατικών σκοπών, αναζητά τους συγκεκριμένους δρόμους που θα μας φέρουν πιο κοντά τους, αναλύοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης, τις ταξικές σχέσεις και κοινωνικές αντιθέσεις που κυριαρχούν σήμερα στη χώρα μας, χαράζοντας ένα σωστό στρατηγικό προσανατολισμό. Το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας είναι η ολόπλευρη οικονομική πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Η ιστορία του νεοελληνικού έθνους μάς δείχνει τον αποφασιστικό ρόλο που διαδραμάτισαν και συνεχίζουν να διαδραματίζουν οι ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη χώρα μας και τη στενή σχέση επικυρίαρχου που ανέπτυξαν με την ντόπια μεγαλοαστική τάξη. Οι δραματικές οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις της τελευταίας εξαετίας κατέδειξαν τη θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο, κάνοντας ακόμα πιο φανερές τις καταστροφικές συνέπειες της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Και έθεσαν σε δοκιμασία τον ευρύτερο πολιτικό προσανατολισμό όλων των πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα αυτών που αναφέρονται στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα. Η υπαγωγή της Ελλάδας κάτω από διεθνή οικονομικό έλεγχο και επιτροπεία από τους κηδεμόνες – δυνάστες τής ΕΕ και του ΔΝΤ με τα τρία βάρβαρα μνημόνια, κατέδειξε την πραγματική θέση της μέσα στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα, τον έλεγχο και την κυριαρχία που ασκεί πάνω στη χώρα μας ο ιμπεριαλισμός, τον ξενόδουλο χαρακτήρα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και την υποτελή, ταξική πολιτική των αστικών κομμάτων. Η βαριά δοκιμασία που συνεχίζει να περνά ο λαός μας, μια δοκιμασία από τις μεγαλύτερες στη μεταπολεμική ιστορία του, με τα εξοντωτικά μνημόνια πηγάζει από αυτή την κατάσταση, αποκαλύπτο- ντας την κύρια αιτία των μεγάλων δεινών που κρατούν τη χώρα υποτελή και το λαό μας θύμα της πιο στυγνής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και πολιτικής καταπίεσης.

 38. Στη βάση αυτή, οξύνονται όλες οι αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία και πρώτα – πρώτα η κυριότερη απ' αυτές. Από τη μια, ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, με τους πολιτικούς υπηρέτες τους, και από την άλλη, η εργατική τάξη, η φτωχομεσαία αγροτιά, η μικροαστική τάξη των πόλεων, όλος ο λαός, σε μια ασίγαστη αντιπαράθεση. Πρωταρχικός όρος, για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων που απασχολούν το λαό και τη χώρα, είναι η ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Αυτόν το σκοπό υπηρετεί η στρατηγική κατεύθυνση του Μ-Λ ΚΚΕ. Ο ευρύτερος προσανατολισμός της λαϊκής πάλης πρέπει να στρέφεται και να κατευθύνεται ενάντια σ' αυτές τις δυνάμεις για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την εφαρμογή ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών στη ζωή του τόπου, μέσα από την ανατροπή των κυριάρχων εκμεταλλευτριών τάξεων και την επαναστατική άνοδο στην πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της, που θα ανοίξει το δρόμο σε μια Ειρηνική, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική Ελλάδα.

ΣΤ. ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚO KIΝΗΜΑ, Ο ΑΝΤΙΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΕΝOΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΑΡΞΙΣΤΏΝ – ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ

 39. Συμπληρώνονται, φέτος, 60 χρόνια από το αντεπαναστατικό 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Φλεβάρη του 1956, και πενήντα χρόνια από το ξεκίνημα της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα, το Μάη του 1966. Δυο σταθμοί στην πορεία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, που το επηρέασαν καθοριστικά και αποτελούν πηγή άντλησης διδαγμάτων και συμπερασμάτων για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος, πολύτιμα εφόδια για να φωτιστεί το θεμελιώδες ζήτημα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που σφράγισε την πορεία των παγκόσμιων εξελίξεων στη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Με τη ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ού Συνεδρίου, ανατράπηκε η επαναστατική γραμμή που κυριαρχούσε στο ΚΚΣΕ και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα στην περίοδο του Λένιν και του Στάλιν και μπήκαν τα θεμέλια που οδήγησαν στην υπονόμευση και τον εκφυλισμό του σοσιαλιστικού συστήματος, στον ιδιόμορφο γραφειοκρατικό καπιταλισμό της κλίκας των Χρουστσώφ – Μπρέζνιεφ, που μέσα από μια γραμμή σταδιακών μεταμορφώσεων μετεξελίχθηκε σε γκορμπατσοφική περεστρόικα, σε ολοκληρωμένο, κλασικό καπιταλισμό το 1991. Μια γραμμή που απέρριψε τις μαρξιστικές – λενινιστικές θέσεις για την προλεταριακή επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου, για τον επαναστατικό χαρακτήρα του κόμματος και του κράτους, για τον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, την ειρήνη και τα εθνικοαπλευθερωτικά κινήματα, για να τις αντικαταστήσει με τις ρεβιζιονιστικές θέσεις για το “ειρηνικό πέρασμα”, την “ειρηνική άμιλλα” του καπιταλιστικού και σοσιαλιστικού συστήματος, το “παλλαϊκό κράτος”, το “κόμμα όλου του λαού”, κ.ά. Η ανοιχτή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, η διάλυσή της, όπως και η διάλυση του ΚΚΣΕ, ήταν η αναπόφευκτη κατάληξη, το τραγικό τέλος μιας ολέθριας διαδρομής που είχε αφετηρία της την κυριαρχία του ρεβιζιονισμού με το 20ό Συνέδριο.

40. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες και στο βαθμό που συνειδητοποιούνταν οι θεμελιώδεις ανατροπές και οι ολέθριες συνέπειες της ρεβιζιονιστικής πολιτικής, ξέσπασε στις αρχές της δεκαετίας του '60 μια μεγάλη πολεμική στους κόλπους του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Επικεφαλής αυτού του θυελλώδους αντιρεβιζιονιστικού αγώνα τέθηκε το ΚΚ Κίνας με ηγέτη τον Μάο Τσετούνγκ. Με τη γενική γραμμή του υπερασπίστηκε και ανέπτυξε τη μαρξιστική – λενινιστική θεωρία για το επαναστατικό περιεχόμενο της δικτατορίας του προλεταριάτου και της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό, υπερασπίστηκε τo χαρακτήρα του κομμουνιστικού κόμματος και το ρόλο του στον αγώνα της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων λαών και εθνών για τη νίκη της επανάστασης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και φώτισε τις αντιθέσεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος, τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης, της ταξικής πάλης και του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, των εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων, κ.ά. Ο πιο ξεχωριστός, ο πιο θυελλώδης και παρατεταμένος αγώνας, που πρόσφερε νέα στοιχεία στο κομμουνιστικό κίνημα ήταν η εξαπόλυση της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης το 1966, που στηρίχθηκε στη μεγάλη θεωρητική συνεισφορά του Μάο για τη συνέχιση της επανάστασης στις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου, με σκοπό την αποτροπή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Κίνα και το βαθύτερο επαναστατικό μετασχηματισμό του σοσιαλιστικού εποικοδομήματος. Πρόσφερε νέα στοιχεία γιατί μέσα στις συνθήκες του σοσιαλισμού υλοποιούσε την κατεύθυνση πως οι αγώνες για τη στερέωση του σοσιαλιστικού συστήματος πρέπει να διεξάγονται όχι μόνο υπέρ των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, αλλά και με την άμεση, πλατιά και ορμητική συμμετοχή του στη μαζική κριτική και πάλη εναντίον των καπιταλιστικών δυνάμεων και τη σοσιαλιστική αναμόρφωση ολοκλήρωσης της κοινωνίας μέσω της ταξικής πάλης. Για να υπογραμμίσει το μέγεθος των προσπαθειών και το μακρόχρονο χαρακτήρα του αγώνα για τη σταθεροποίηση του σοσιαλισμού και την αποτροπή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, ο Μάο υπογράμμιζε πως πρέπει να γίνουν πολλές πολιτιστικές επαναστάσεις μέχρι την οριστική συντριβή της αστικής τάξης και το πέρασμα στον κομμουνισμό.

41. Συμπληρώνονται, φέτος, επίσης, 60 χρόνια από την περιβόητη “6η Ολομέλεια” του ΚΚΕ που πραγματοποιήθηκε το Μάρτη του 1956, ένα μήνα μετά τη σύγκληση του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Για πρώτη φορά στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, οργανώθηκε και επιβλήθηκε μια πραξικοπηματική επέμβαση στα εσωτερικά ενός κόμματος, καταπατώντας κάθε έννοια αρχών και ισοτιμίας, αφού η σύγκληση της οππορτουνιστικής παρασυναγωγής και η “εισήγηση – έκθεση” σ' αυτήν, έγιναν από μια “διεθνή επιτροπή” που την αποτελούσαν εκπρόσωποι ξένων κομμάτων, κάτω από την άμεση καθοδήγηση των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών. Αυτή η εισήγηση έγινε “απόφαση της 6ης Ολομέλειας” με την οποία επιβλήθηκε στο ΚΚΕ η ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ού Συνεδρίου, ενώ ταυτόχρονα ανέτρεψαν τη νόμιμη ηγεσία του ΚΚΕ, καθαίρεσαν τον γραμματέα του, Ν. Ζαχαριάδη – που λίγο αργότερα τον διέγραψαν, τον κατασυκοφάντησαν και τελικά τον εξόρισαν στη Σιβηρία για να τον εξοντώσουν – και διόρισαν στην ηγεσία μια κλίκα από δεξιά, χρεοκοπημένα και διαγραμμένα από το κόμμα στοιχεία, που ανέλαβε το ρόλο να περάσει στο ΚΚΕ και στο κίνημα τη γενική γραμμή του 20ού Συνεδρίου, εκτελώντας πιστά τις εντολές των σοβιετικών ρεβιζιονιστών. Στη χώρα μας ύστερα απ' αυτήν τη μεγάλη ανατροπή, ξεκίνησε ο αγώνας των μαρξιστών – λενινιστών της Ελλάδας, στις εξορίες, τις φυλακές και την πολιτική προσφυγιά. Σταδιακά και όσο προχωρούσε ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός, εξελίχθηκε σε έναν παρατεταμένο ιδεολογικοπολιτικό αγώνα που κάλυψε τα πιο βασικά ζητήματα του δικού μας και του παγκόσμιου κινήματος. Μέσα απ' αυτούς τους αγώνες διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις για την ανεξάρτητη ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική δράση των μαρξιστικών – λενινιστικών δυνάμεων, που επισφραγίστηκε με την έκδοση του περιοδικού “Αναγέννηση”, τον Οκτώβρη του 1964, και τη δημιουργία του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας.

42. Πρωτεργάτης της ίδρυσής του ο σ. Ισαάκ Ιορδανίδης, που τη μεγάλη απώλειά του θρηνήσαμε πριν ένα χρόνο, τον Απρίλη του 2015, πήρε την πρωτοβουλία με τον σ. Γιάννη Χοντζέα να προχωρήσουν μαζί με μια μικρή ομάδα ομοϊδεατών επαναστατών, κύρια πρώην εξόριστων στον Άη Στράτη, στη συγκρότηση του πρώτου πολιτικού πυρήνα των μαρξιστών – λενινιστών της Ελλάδας, υψώνοντας τις σημαίες του αντιιμπεριαλιστικού και αντιρεβιζιονιστικού αγώνα και ρίχνοντας τις βάσεις για την αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος και την αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης στη χώρα μας. Παράλληλα, στους πολιτικούς πρόσφυγες από την Ελλάδα στις Ανατολικές χώρες, οι σ. Πολύδωρος Δανιηλίδης και Γαβρήλος Παπαδόπουλος, που βρίσκονταν στη Ρουμανία, μαζί με άλλους κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Πολωνία, πήραν την πρωτοβουλία της ανοιχτής αντιπαράθεσης με τη ρεβιζιονιστική πολιτική του ΚΚΕ και της δημιουργίας της Μαρξιστικής – Λενινιστικής Οργάνωσης των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων. Οι ιδρυτές του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της χώρας μας, πρόβαλαν και εφάρμοσαν μια γενική πολιτική γραμμή που καλούσε σε αγώνα για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των συμμάχων της, σε αντιπαράθεση με τη συνθηκολόγα πολιτική των ρεβιζιονιστών που υπέσκαπταν και αρνούνταν τον αντιαμερικάνικο, αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, περιορίζοντας την πάλη των λαϊκών μαζών σε επιμέρους βελτιώσεις του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, μετατρέποντας έτσι το λαϊκό και ευρύτερο επαναστατικό κίνημα σε εξάρτημα της πολιτικής της μεγαλοαστικής τάξης και των κομμάτων της.

43. Ο αντιρεβιζιονιστικός αγώνας διεθνώς και στη χώρα μας υπήρξε ένας αναγκαίος και δίκαιος αγώνας, που υπεράσπισε τις μεγάλες θεωρητικές, ιδεολογικές και πολιτικές κατακτήσεις του κομμουνιστικού κινήματος, τον επαναστατικό δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση, για τη μεγάλη υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Έδωσε μια πλούσια συνεισφορά στον παγκόσμιο αγώνα του προλεταριάτου και των καταπιεζόμενων λαών και εθνών και αποτελεί ένα ανεκτίμητο ιδεολογικό και πολιτικό κεφάλαιο για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος. Το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα, έδωσε τις δικές του απαντήσεις σε όλα τα μεγάλα προβλήματα που συντάραξαν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα μισόν αιώνα τώρα και οδήγησαν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Η πορεία των γεγονότων των τελευταίων δεκαετιών επιβεβαιώνει τη θεωρητική αξία τους και τα καθιστά πολύτιμο εφόδιο για την κατανόηση της εμφάνισης, εξέλιξης και εδραίωσης του σοβιετικού αναθεωρητισμού, το κλειδί για την κατανόηση και ερμηνεία της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σ. Ένωση και στην ίδια την Κίνα. Αυτές οι θέσεις που επιβεβαιώθηκαν μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης και της μεγάλης πολεμικής με το σύγχρονο ρεβιζιονισμό αποτελούν τη βάση για να προχωρήσουμε στο δρόμο της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος. Τη μόνη σίγουρη και σταθερή βάση για να διατηρούμε τη ζωντανή επαφή με τη συνεχώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα της ταξικής πάλης και να παίρνουμε ό,τι αληθινά νέο και χρήσιμο θα προβάλλει μέσα απ' αυτήν τη νέα πραγματικότητα για την ανάπτυξη του κινήματός μας.

44. Από την άλλη, κοιτώντας αυτόν το μισό αιώνα, δεν μπορούμε να μη δούμε τις αρνητικές εξελίξεις και καταστάσεις που σημάδεψαν την πορεία του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, διεθνώς και στη χώρα μας, και το οδήγησαν σε σοβαρή και μεγάλη υποχώρηση. Οι αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετώπισε, τα σοβαρά λάθη που διαπράχθηκαν, οι αδυναμίες και οι ανωριμότητες που εκδηλώθηκαν στις γραμμές του, η διάσπαση και η διασπορά των δυνάμεών του, δεν του επέτρεψαν να έχει μια σταθερή ανάπτυξη, να συνδεθεί με πλατιές μάζες εργαζομένων και να αποκτήσει μια μαζική επιρροή στο λαϊκό κίνημα. Έχουμε χρέος και οφείλουμε να σκύψουμε στον απολογισμό της ιστορίας του κινήματός μας με υπεύθυνο, σοβαρό και αντικειμενικό τρόπο, να βγάλουμε σωστά διδάγματα και συμπεράσματα από τη θετική και αρνητική εμπειρία μας, από τα σωστά και τα λάθη που διαπράξαμε, έτσι ώστε να εξοπλιστούμε στο δύσκολο και μακρόχρονο αγώνα μας για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και την αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης. Το πιο σημαντικό είναι πως το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της χώρας μας παρά τις σκληρές δοκιμασίες του ταξικού αγώνα, τις διώξεις, τις φυλακές και τις εξορίες, παρά τα σοβαρά προβλήματα που ξέσπασαν στις γραμμές του, τις περιπέτειες που πέρασε με τις διασπάσεις και τη σοβαρή εξασθένιση των δυνάμεών του, δεν έχασε ποτέ, σε όλο το διάστημα της πολυκύμαντης διαδρομής του, τον επαναστατικό του προσανατολισμό, την αγωνιστική διάθεση και πίστη των δυνάμεων που το συγκροτούν να συνεισφέρουν στη μεγάλη υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού μας. Έχοντας βαθιές ρίζες, το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας, συμπλήρωσε πάνω από μισό αιώνα συνεχούς αγωνιστικής δράσης και προσφοράς. Αυτό πιστοποιεί η αδιάκοπη αγωνιστική παρουσία και πάλη των δυο οργανώσεων, του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ(μ-λ) στο στίβο του πολιτικού και ταξικού αγώνα.

45. Πέρα από την κοινή πάλη των δύο οργανώσεων στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ για την ανατροπή των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων, συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές και η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία, υπάρχει το μεγάλο ζήτημα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος, οι μακροπρόθεσμοι στόχοι και σκοποί του επαναστατικού αγώνα, που σε αυτούς υποτάσσουμε και όλους τους σημερινούς αγώνες μας. Από την άποψη αυτή οι εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν με επιτυχία από τις εφημερίδες “Λαϊκός Δρόμος” και “Προλεταριακή Σημαία” για να τιμηθούν τα 50 χρόνια από την έκδοση της “Αναγέννησης”, σε τέσσερις πόλεις, τον Οκτώ­βρη – Νοέμβρη 2014, όπου τέθηκαν βασικά ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα και προβλήματα που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, αποτέλεσαν ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο στην κοινή προσπάθεια, και κατέδειξαν, παρά τις διαφορές που καταγράφηκαν, τις δυνατότητες και τις προοπτικές που ξανοίγονται, τις αγωνιστικές προσδοκίες ενός κόσμου να συμπορευτεί και να παλέψει για την υπόθεση του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος. Η απόφαση τώρα των δύο οργανώσεων να συνδιοργανώσουν ένα διήμερο εκδηλώσεων στα τέλη Μάη - αρχές Ιούνη στην Αθήνα, για να τιμήσουν τα 50 χρόνια από τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα, και να συζητήσουν πάνω σε κρίσιμα προβλήματα του κομμουνιστικού κινήματος, όπως αυτό της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, είναι επίσης μια σημαντική πρωτοβουλία που κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Το Μ-Λ ΚΚΕ έχει προβάλει και παλέψει κοντά τρεις δεκαετίες τη γραμμή της ενότητας όλων των δυνάμεων του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, οργανωμένων και ανένταχτων, στα πλαίσια μιας ενιαίας οργάνωσης, που θα βάλει τέρμα στη διάσπαση και θα του επιτρέψει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και στην αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης. Οι διαφορές που υπάρχουν σε σοβαρά ζητήματα θα μπορούσαν στα πλαίσια του κινήματος, της συναγωνιστικής κριτικής και του διαλόγου να συζητηθούν, να φωτιστούν και να αντιμετωπιστούν σε μια πορεία κοινών αγώνων και προσπαθειών, ώστε να διαμορφωθούν οι ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν να προχωρήσει στη ζωή η ενότητα των μαρξιστικών – λενινιστικών, όλων των κομμουνιστικών δυνάμεων, που στέκονται σε επαναστατικές θέσεις, υπερασπίζονται τις θεμελιακές αρχές του μαρξισμού – λενινισμού και αναζητούν δρόμους για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος. Οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν την τελευταία πενταετία είναι ευνοϊκές, σίγουρα ευνοϊκότερες από κάθε άλλη περίοδο, για να τεθεί και να απα­σ­χο­λήσει συγκεκριμένα τις δυνά­μεις του μαρξιστικού – λενινι­στικού κινήματος ο στόχος της ενότητας, και να αναληφθούν πρωτοβουλίες, ώστε να ξεπεραστούν οι δυσκολίες και να δημιουργηθούν οι όροι που θα επιτρέψουν μέσα από επίμονες, συντονισμένες και συνειδητές προσπάθειες να προχωρήσει στη ζωή η ενότητα των μαρξιστών – λενινιστών και η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.

46. Τον επόμενο χρόνο, το 2017, συμπληρώνονται ε­κα­­­τό χρό­­νια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σο­σιαλιστική Επανάσταση και το 2018 εκατό χρό­νια από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Δύο μεγάλες επέτειοι για το παγκόσμιο και το δικό μας κομμουνιστικό κίνημα. Το Μ-Λ ΚΚΕ θα τιμήσει τα εκατό χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ υπερασπίζοντας την προσφορά και τις μακρόχρονες αγωνιστικές παραδόσεις του επαναστατικού ΚΚΕ, τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή των μεγάλων αγώνων του λαού μας στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, μέχρι να του ξεριζώσουν οι ρεβιζιονιστές την επαναστατική ψυχή και να σκορπίσουν στη θέση του ερείπια. Το κόμμα που γέννησε Μπελογιάννηδες, Μαλτέζους και Η­λέκ­­τρες και τόσους αφανείς λαϊκούς ήρωες στα ένδοξα πεδία των μαχών του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές και τις εξορίες, γαλουχημένους από το λαό και το κόμμα στα πιο ψηλά ιδανικά. Θα τιμήσουμε τα εκατό χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, αντλώντας διδάγματα από τους πλούσιους επαναστατικούς αγώνες του για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού μας, για τη Λευτεριά, τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία και το Σοσιαλισμό, πασχίζοντας μέσα από το χώνεμα όλης αυτής της εμπειρίας των επιτυχιών και των λαθών και τη ζωντανή επαφή με τη σημερινή πραγματικότητα της ταξικής πάλης στη χώρα μας, να δώσουμε τη δική μας συμβολή στον αγώνα για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και την αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για τη μεγάλη υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Το Μ-Λ ΚΚΕ θα τιμήσει τα εκατό χρόνια από τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, που εγκαινίασε μια νέα εποχή, την εποχή των προλεταριακών επαναστάσεων στις χώρες του ιμπεριαλισμού, όπου η τάξη των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων υψώθηκε σε κυρίαρχη τάξη, οικοδομώντας ένα νέο κοινωνικό σύστημα, το σοσιαλισμό, εκφράζοντας την αταλάντευτη προσήλωσή του στο μαρξισμό – λενινισμό, στην υπεράσπιση της επαναστατικής γραμμής του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος που πρόσφερε μεγαλειώδεις αγώνες στην υπηρεσία της εργατικής τάξης, των λαών και των εθνών. Θα τιμήσουμε τα εκατό χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση διαδηλώνοντας την ακλόνητη πίστη μας στο δρόμο του Οκτώβρη, το δρόμο που πρόδωσε ο ρεβιζιονισμός, υπερασπίζοντας την πολύτιμη προσφορά των μεγάλων καθοδηγητών του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος Μαρξ, Έγκελς, Λένιν, Στάλιν, Μάο από τις επιθέσεις της παγκόσμιας αντίδρασης και των οππορτουνιστών κάθε απόχρωσης, πασχίζοντας να αφομοιώσουμε τα θεμελιώδη διδάγματα του επαναστατικού έργου τους.

Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ ( ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ: Άμεσα καθήκοντα, στόχοι πάλης)

Δ. ΤΑ ΑΜΕΣΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΜΑΣ

 Για την ανατροπή της πολιτικής της ανεργίας, της φτώχειας και της οικονομικής λεηλασίας του λαού και του τόπου μας

 29. Η συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων για έκτο χρόνο προκαλεί ασφυξία στη ζωή του τόπου. Η πάλη για το σταμάτημά της είναι υπόθεση επιβίωσης του λαού μας. Αυτή η πάλη δεν μπορεί να δοθεί παρά μόνο αν απέναντι σε κάθε μνημονιακό νόμο και μέτρο στήνεται εργατικό και λαϊκό χαράκωμα μάχης για να μην περάσει. Με στόχο αυτές οι μάχες να συγκροτήσουν ένα ενιαίο μέτωπο πανελλαδικού αγώνα που το πρώτο βήμα του θα είναι να δημιουργήσει όρους αποτελεσματικής απόκρουσης των νέων αντεργατικών μέτρων και να ανακόψει την επιβολή της πολιτικής των μνημονίων. Και δεύτερο βήμα του να καταργήσει τα παλιά και τα νέα μνημόνια, να προχωρήσει στη διεκδίκηση και επανακατάκτηση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων που έχουν χαθεί και στη συνέχεια, μέσα από το δυνάμωμα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, να ανοίξει τον δρόμο της παραπέρα διεύρυνσής τους. Αυτός ο αγώνας μπορεί να αναπτυχθεί αν κάθε αντιλαϊκό μέτρο, κάθε μνημονιακό χτύπημα γίνεται σημείο αγωνιστικής συσπείρωσης και συγκέντρωσης λαϊκών δυνάμεων και οι αγωνιστικές συσπειρώσεις συνενώνονται και διαμορφώνουν ένα πιο πλατύ μέτωπο λαϊκής αντίστασης και πάλης ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Αν μέσα σ’ αυτό τον αγώνα οικοδομούνται όροι μαζικής ενωτικής κινητοποίησης και ενίσχυσης της αντίστασης, της οργάνωσης και της αγωνιστικής πεποίθησης του λαϊκού παράγοντα για την απόκρουση και ανατροπή των μνημονιακών μέτρων και δεν καλλιεργείται -όπως κάνει το ΚΚΕ- η αντίληψη που, ουσιαστικά, ανάγει την απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων σε ζήτημα που μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με μια «αλλαγή σε επίπεδο κυβερνητικής εξουσίας», μια αντίληψη που τη σημερινή αδυναμία του λαϊκού κινήματος τη μετατρέπει σε ηττοπάθεια και οδηγεί σε υποτίμηση και περιορισμό της καθημερινής πάλης ενάντια στα μνημονιακά χτυπήματα. Αν στρέφεται αποφασιστικά ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, αλλά, παράλληλα, και ενάντια στην πολιτική των άλλων αστικών κομμάτων που ασκούν μια κάλπικη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, ενώ έχουν ψηφίσει και στηρίζουν τα μνημόνια, ιδιαίτερα ενάντια στη ΝΔ, που με την υποκριτική και επιθετική νεοφιλελεύθερη ρητορική του νέου αρχηγού της και τις παρεμβάσεις της προσπαθεί να χειραγωγήσει τις λαϊκές διαμαρτυρίες και να τις αξιοποιήσει για την επάνοδό της στην κυβερνητική εξουσία, γεγονός που θα έχει σαν συνέπεια τη διαιώνιση και την κλιμάκωση της αντιδραστικής πολιτικής των μνημονίων και της υποτέλειας. Ο αγώνας αυτός πρέπει να αποσκοπεί στην ανατροπή συνολικά της αστικής και μνημονιακής πολιτικής και όχι μόνο του προσωρινού διαχειριστή της. Να μη στρεβλώνεται με αιτήματα, σαν κι αυτά που πρόβαλλαν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του τύπου «κάτω η κυβέρνηση», που όπως απέδειξε και η εμπειρία της προηγούμενης περιόδου, μέσα στο σημερινό πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων πριμοδοτούν την εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία κομμάτων που υπηρετούν, στηρίζουν και συμβιβάζονται με την κυρίαρχη αστική και μνημονιακή πολιτική. Πρέπει να κατευθύνεται σταθερά και με όλο μεγαλύτερη δύναμη ενάντια στην ΕΕ και το ΔΝΤ, να συνδέεται με την προοπτική της εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ, με το γκρέμισμα του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας και της κυριαρχίας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης.

Για την πάλη ενάντια στην πολιτική περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων, ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και στη φασιστική δράση

30. Η πολιτική των βάναυσων επιθέσεων της αστυνομίας και των ΜΑΤ στα μεγάλα απεργιακά συλλαλητήρια επί κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου, η πολιτική έξαρσης της κρατικής βίας, του κυβερνητικού αυταρχισμού, του αντικομμουνισμού και της πρακτικής του εκφασισμού του κράτους που άσκησε η κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά και η συνέχεια που έδωσε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με επιθέσεις και χημικά της αστυνομίας ενάντια σε διαδηλωτές, στους λίγους μήνες που βρίσκεται στην εξουσία, πιστοποιούν πως η επιβολή των μνημονίων είναι αξεχώριστη από την πολιτική της καταπάτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η πολιτική αντίδρασης των τελευταίων έξι χρόνων έχει πάρει πολλές μορφές: Ένταση του κλίματος τρομοκρατίας, χτύπημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού, έντονη αστυνομική καταστολή ακόμα και κατάργηση και συρρίκνωση τυπικών λειτουργιών αστικοκοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η προπαγάνδα εκφοβισμού, εκβιασμών και ψυχολογικού πολέμου, εκπορευόμενη από τα κυβερνητικά αλλά και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ, βομβαρδίζει αδιάκοπα τον ελληνικό λαό με κάθε είδους κινδυνολογίες και απειλές (για GREXIT, για «κούρεμα» και αρπαγή καταθέσεων, για ακόμα πιο «αιματηρά» μέτρα αν δεν γίνουν δεκτά αυτά των μνημονίων κ.α.) σε μια προσπάθεια να σπάσουν και να καθηλώσουν τις αντιδράσεις του. Επιστρατεύονται ο αντικομμουνισμός και η «θεωρία των δύο άκρων» για τη συκοφάντηση των εργατικών και λαϊκών αγώνων, μόλις αποκτούν δυναμική. Όταν οξύνεται η ταξική αντιπαράθεση ο κυβερνητικός αυταρχισμός εντείνεται. Οι διαδηλώσεις αντιμετωπίζονται με την αστυνομική τρομοκρατία και καταστολή, που διευκολύνονται από την τυφλή και προβοκατόρικη δράση των αναρχο-αντιεξουσιαστικών ομάδων στα συλλαλητήρια. Τα σχέδια για τον περιορισμό τους, με πρόσχημα τη «μη διατάραξη» της κυκλοφορίας και της εμπορικής δραστηριότητας στο κέντρο των πόλεων έρχονται και επανέρχονται. Το δικαίωμα της απεργίας χτυπιέται από κυβερνητικές και δικαστικές απαγορεύσεις και τις εργοδοτικές απειλές για απόλυση, που σε συνθήκες μεγάλης ανεργίας και σε συνδυασμό με την άσχημη κατάσταση της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων λειτουργεί σαν ισχυρό τρομοκρατικό όπλο καθήλωσης των εργατικών αντιστάσεων. Ο κοινοβουλευτικός πραξικοπηματισμός τείνει να γίνει κανόνας με την έγκριση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων τους στη Βουλή μέσα από διαδικασίες εξπρές, με την ψήφιση πακέτων μνημονιακών μέτρων «σε ένα άρθρο», με την επιβολή σωρείας μνημονιακών διατάξεων με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της τρόικας να υπαγορεύουν το περιεχόμενό τους και τις προθεσμίες ψήφισής τους. Τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι πολιτικές ελευθερίες του λαού δεν περιορίζονται και πλήττονται μόνο από τον κυβερνητικό αυταρχισμό και την κρατική τρομοκρατία, αλλά και από τη δράση των ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων. Η είσοδος της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής στη Βουλή, το ότι και μετά τις τελευταίες εκλογές παραμένει τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα, παρά τις δολοφονίες και τις τρομοκρατικές επιθέσεις της ενάντια σε μετανάστες και δημοκράτες, παρά την παραπομπή της ηγεσίας της σε δίκη με την κατηγορία ότι είναι εγκληματική οργάνωση, υπογραμμίζουν πως η φασιστική απειλή διόλου δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Πολύ περισσότερο που, παρά τις «προσαρμογές» της δράσης της μετά την παραπομπή της σε δίκη, αυτή δεν παύει να εκδηλώνεται στην κοινωνία, να οργανώνει φασιστικούς θύλακες ή και να προκαλεί μέσα από τη Βουλή, ενώ ο όλος χειρισμός και η διαδικασία της δίκης από τα κέντρα του αστικού πολιτικού συστήματος δείχνει πως το «ψαλίδισμα» που θέλησαν να της κάνουν για συγκεκριμένους λόγους (διαρροή εκλογικού ποσοστού της ΝΔ κλπ.) αποβλέπει στην πολιτική «συντήρησή» της μέσα σε ορισμένο πλαίσιο, ώστε να παραμένει εφεδρική δύναμη τρομοκράτησης και πίεσης στο αριστερό και δημοκρατικό κίνημα. Η ανάπτυξη της αντίστασης του λαού στην πολιτική που τον καταδικάζει στη φτώχεια, την πείνα και την ανεργία δεν μπορεί να διεξαχθεί χωρίς ταυτόχρονη πάλη κατά της πολιτικής της κρατικής τρομοκρατίας, του κυβερνητικού εκφοβισμού, του αντικομμουνισμού και της φασιστικής απειλής. Χωρίς την υπεράσπιση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων στην απεργία, στη συγκέντρωση και διαδήλωση, των δικαιωμάτων να μην μπαίνουν περιορισμοί και απαγορεύσεις στη δημοκρατική και αριστερή πολιτική έκφραση και στην ελεύθερη πολιτική δράση. Χωρίς την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών, του δικαιώματος σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης στα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και όσων διώκονται ή απελαύνονται για τις δημοκρατικές πολιτικές ιδέες τους και τον πολιτικό αγώνα τους. Χωρίς τη μαζική πάλη του δημοκρατικού κόσμου και του λαού ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις. Για την πολιτική απομόνωση της Χρυσής Αυγής η οποία δεν μπορεί να γίνει με τη λογική των «δυναμικών συγκρούσεων» με τις ομάδες της, που δίνουν λαβή για να αναπαράγεται η θεωρία των «δύο άκρων» και διευκολύνουν τις κυβερνήσεις να ασκούν αστυνομική τρομοκρατία, αλλά πρέπει να γίνει με το ξεσκέπασμα της φασιστικής προπαγάνδας, με την αποκάλυψη του αντιδραστικού χαρακτήρα της πολιτικής και των κάλπικων «αντιμνημονιακών» και «εθνικοανεξαρτησιακών» συνθημάτων της, με την ενεργοποίηση του μαζικού κινήματος για την καταγγελία της δολοφονικής παραστρατιωτικής δράσης των ταγμάτων εφό­δων της, με την επαγρύπνηση και περιφρού­ρηση του κινήματος και των λαϊκών αγώνων από φασιστικές επιρροές, επιθέσεις και προβοκάτσιες.

Για την αγωνιστική ανασυγκρότηση και τον πραγματικά αριστερό πολιτικό αναπροσανατολισμό του μαζικού κινήματος των εργαζομένων

31. Η πείρα των έξι χρόνων πάλης κατά της πολιτικής των μνημονίων και ιδιαίτερα η διαπίστωση πως και με την εκλογική αλλαγή που έφερε στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή η πολιτική συνεχίστηκε, ήλθε να επιβεβαιώσει ξανά τη δοκιμασμένη αλήθεια του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος πως η υπεράσπιση των καταχτήσεων και των δικαιωμάτων, πολύ περισσότερο η προώθηση των διεκδικήσεων, των μεγάλων πολιτικών αιτημάτων της εργατικής τάξης και του λαού, για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται -και μόνο εκεί μπορεί να στηριχθεί- ένα ισχυρό και όσο το δυνατόν πιο οργανωμένο μαζικό εξωκοινοβουλευτικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, που να βαδίζει σε πραγματικά αριστερή πολιτική κατεύθυνση. Πως η εξασθένηση αυτού του κινήματος με εκλογικές αυταπάτες, με την καλλιέργεια προσδοκιών ότι με την ψήφο και μέσα από τις αίθουσες του αστικού κοινοβουλίου μπορεί να προκύψει απόκρουση και ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, «σκίσιμο των μνημονίων», οδηγεί σε αδιέξοδο και απογοητεύσεις. Η δραματική επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων το 2010-2012 ξεσήκωσε σημαντικούς μαζικούς αγώνες και απεργιακές κινητοποιήσεις, από τις μεγαλύτερες της μεταπολιτευτικής περιόδου. Οι αγώνες αυτοί, που έφθειραν τα δύο κυρίαρχα κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης και προκάλεσαν κρίση στο αστικό πολιτικό σύστημα, δεν είχαν συνέχεια, όταν από τα τέλη του 2011, με ευθύνη και των ηγεσιών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, προβλήθηκε η προσφυγή στις εκλογές ως διέξοδος για να αντιμετωπιστεί η επελαύνουσα οικονομική και κοινωνική καταστροφή μετά το πρώτο μνημόνιο. Η διαδικασία αυτή εντάθηκε ιδιαίτερα μετά τις εκλογές του 2012. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε σαν συνέπεια, με το σύνθημα που έριξε η ηγεσία του για μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» που θα έβγαινε από τις εκλογές και θα «καταργούσε τα μνημόνια με ένα νόμο», να τροφοδοτήσει την αυταπάτη ότι μέσα από έναν τέτοιο δρόμο θα έβγαινε από τη θηλιά τής αβάσταχτης μνημονιακής πολιτικής. Η αυταπάτη αυτή, καθώς διασκορπιζόταν σ’ ένα κοινωνικό σώμα που το έκαναν τρωτό οι ρεφορμιστικές ιδέες, που επί χρόνια σπέρνουν οι κυρίαρχες αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις στο μαζικό κίνημα, επηρέασε σοβαρά το συνδικαλιστικό κίνημα και είχε σαν αντίχτυπο την υποχώρηση των εξωκοινοβουλευτικών μαζικών αγώνων. Για μια ακόμα φορά έγινε φανερό πως χωρίς το ξεκαθάρισμα του μαζικού κινήματος από την επίδραση και τις αντιλήψεις που έχουν καλλιεργήσει και καλλιεργούν οι αστικές και ρεφορμιστικές πολιτικές, χωρίς την αγωνιστική ανασυγκρότησή του και τη σύνδεση της πάλης του με έναν πραγματικά αριστερό πολιτικό προσανατολισμό, ο αγώνας κατά της αντιλαϊκής πολιτικής, για την προώθηση των εργατικών και λαϊκών αιτημάτων, θα παραμένει αδύναμος, ασταθής και αναποτελεσματικός και οι προσδοκίες θα διαψεύδονται. Στην περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας αυτό το συμπέρασμα πρέπει να εξακολουθήσει να κατευθύνει όλη την πολιτική και συνδικαλιστική πάλη των δυνάμεων του Μ-Λ ΚΚΕ. Πρέπει να ενισχύσουμε την προσπάθεια αντίκρουσης των ιδεολογημάτων και των τεχνασμάτων με τα οποία κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση στηρίζουν τη μνημονιακή πολιτική. Να εξουδετερώσουμε όλες τις απατηλές ιδέες που πλάσαρε και επαναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί «να αλλάξει» ο χαρακτήρας της ΕΕ, να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος μέσα στα πλαίσια της ΕΕ και «εξεύρεση κοινής λύσης με τους εταίρους», μέσα από «σκληρή διαπραγμάτευση» με το «κουαρτέτο» των ιμπεριαλιστών για τα μνημόνια. Ότι δήθεν μπορεί να αντιρροπισθούν ή να μετριασθούν οι ολέθριες συνέπειες του τρίτου μνημονίου με «παράλληλα προγράμματα», με «ισοδύναμα μέτρα» και με «ταξικά μεροληπτική» εφαρμογή των προαπαιτούμενών του. Ότι μέσα από τη διαχείριση της μνημονιακής πολιτικής μπορεί να επέλθει «ανάπτυξη» που θα ωφελήσει το λαό. Πρέπει να κλείσουμε το δρόμο στις δυνάμεις της Δεξιάς που, κάτω από τη νέα ηγεσία του Κυρ. Μητσοτάκη, πατώντας πάνω στο έδαφος του μνημονιακού διασυρμού του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρούν και με έντονες παρεμβάσεις τους σε λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως αυτές του Γενάρη του 2016 για το αντιασφαλιστικό σχέδιο της κυβέρνησης, να ανακτήσουν επιρροή στον λαϊκό παράγοντα και να του προβάλουν ως «αναγκαιότητα» την επιθετική εφαρμογή των σκληρών αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων» των μνημονίων. Πρέπει να επιμείνουμε στην προσπάθεια αποδυνάμωσης της αστικής και ρεφορμιστικής επίδρασης στο κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας. Η πολεμική κατά της πολιτικής του συμβιβασμού και της υποταγής του συνδικαλιστικού κινήματος, κατά του κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι μονόδρομος για την ανάκαμψη και την ενίσχυση της πάλης του εργατοϋπαλληλικού κινήματος. Αυτή η πολεμική μας στρέφεται ενάντια στη γραμμή των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ενάντια στη γραμμή της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει στην αιχμή της τις συμβιβασμένες-υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που έφτασαν μέχρι το προκλητικό σημείο η διοίκηση της ΓΣΕΕ, με αφορμή το δημοψήφισμα το καλοκαίρι του 2015, να βγάζει ανακοίνωση υπέρ της «ευρωπαϊκής πορείας» της Ελλάδας, του «κοινού νομίσματος και της ομόσπονδης ΕΕ» και να αποκαλεί «άφρονες επιλογές ακραίων» όσους αντιτίθενται στο «ναι» στην ΕΕ. Οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, τώρα που έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζονται με καταγγελτικό λόγο κατά του τρίτου μνημονίου. Η αντιμνημονιακή καταγγελία, ωστόσο, από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που έβαλαν γερά πλάτη στην πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των κομμάτων που ψήφισαν από κοινού με την κυβέρνηση το τρίτο μνημόνιο είναι κάλπικη και υπακούει, κυρίως, σε αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες των κομμάτων τους. Αυτό το αποδεικνύει και ο τρόπος με τον οποίο στέκονται απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων, στην κήρυξη και στην οργάνωση πανεργατοϋπαλληλικών κινητοποιήσεων και αυτή την περίοδο. Η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, με το όνομα ΜΕΤΑ, αφού για ένα διάστημα απορρόφησε και συνεταιρίστηκε με κομμάτια της ΠΑΣΚΕ, στη συνέχεια κάτω από το βάρος της πλήρους προσχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό στρατόπεδο διασπάσθηκε. Η αποδυνάμωσή της δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι το στήριγμα της πολιτικής της συγκυβέρνησης και ανήκει, μαζί με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, στο φιλομνημονιακό μέτωπο που δρα στα συνδικαλιστικά όργανα. Στο τμήμα του ΜΕΤΑ που εντάχθηκε στην πολιτική της ΛΑΕ, η κριτική μας πρέπει να συνεχισθεί καθώς αυτό αν και αποσπάσθηκε από το κυβερνητικό κόμμα εξακολουθεί να αναπαράγει μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα μια «αριστερή» εκδοχή της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Η αντιπαράθεση στη γραμμή που προβάλλει το ΚΚΕ στο μαζικό κίνημα, της απαξίωσης, ουσιαστικά, του αντιμνημονιακού αγώνα με τη θέση ότι το «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» είναι ένα «ψεύτικο δίλημμα», της διαγραφής από τον αγώνα των εργαζομένων του αιτήματος ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, της τακτικής του ξεχωριστού συλλαλητηρίου του ΠΑΜΕ, της περιχαρακωμένης συγκέντρωσης μόνο με συνδικάτα που ελέγχει, της διάσπασης των διαδηλώσεων των εργαζομένων, παραμένει βασικός όρος για να ξεφύγει το εργατοϋπαλληλικό συνδικαλιστικό κίνημα από μια κατεύθυνση και πρακτικές που το αποδυναμώνουν και οδηγούν σε απομόνωση ένα αγωνιστικό δυναμικό του. Χρειάζεται να επιμείνουμε στην κριτική μας στη γραμμή που έχει προβάλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο μαζικό κίνημα, στη γραμμή του «αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος» και των «ανεξάρτητων κέντρων αγώνα» στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το ρεφορμιστικό περιεχόμενο του «μεταβατικού προγράμματος», και τα συνθήματα που απέρρεαν από αυτό, όπως «κάτω η κυβέρνηση», «να πέσει η κυβέρνηση από τα αριστερά και από τα κάτω», έσπρωξαν ένα δυναμικό αριστερών αγωνιστών στην ουρά της γραμμής του «κινήματος πολιτικής ανατροπής» που πρόβαλλε, πριν το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ στο μαζικό κίνημα, το έσυρε μέχρι και τη συμμετοχή στα φιλοκυβερνητικά συλλαλητήρια στήριξης της διαπραγμάτευσης του Αλ.Τσίπρα, τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης. Τα «ανεξάρτητα κέντρα αγώνα», όπως δείχνει και η πρακτική έκφρασή τους, ο «συντονισμός» πρωτοβάθμιων σωματείων που ελέγχονται από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο οποίος φτιάχτηκε, διαλύθηκε και τώρα ξαναστήθηκε, δείχνει μια προσπάθεια να βρεθούν απαντήσεις για το ξεπέρασμα των προβλημάτων του συνδικαλιστικού κινήματος σε μια κατεύθυνση που μιμείται τη λογική του ΠΑΜΕ. Οι μαζικοποιημένες κινητοποιήσεις ενάντια στο αντιασφαλιστικό σχέδιο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ύστερα από μια περίπου τριετή κάμψη τους, αποτελούν ένδειξη πως, μπροστά στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, οι αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν την προηγούμενη περίοδο για το τι θα έκανε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εξασθενούν και αναζωογονούνται οι αγωνιστικές αντιστάσεις των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων. Είναι αναγκαίο να εντείνουμε την προσπάθεια αυτές να σταθεροποιηθούν, να δυναμώσουν περισσότερο και να έχουν συνέχεια ώστε να δημιουργήσουν ένα ισχυρό τείχος ανακοπής της μνημονιακής επίθεσης. Όπως έδειξε και η πείρα των χρόνων των μνημονίων, για την αποτελεσματικότητα της εργατικής πάλης, μορφές αγώνα που μπορούν να θέσουν σε κίνηση πανελλαδικά τους εργαζόμενους, να βγάλουν στο δρόμο μεγάλες μάζες εργαζομένων (μέσα από την κήρυξη απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων από τις ΓΣEE, AΔEΔY, τις μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις) έχουν ιδιαίτερο βάρος. Από την άποψη αυτή το δυνάμωμα της πίεσης της αγωνιστικής βάσης του συνδικαλιστικού κινήματος προς μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να δυναμώσει. Aυτό δε σημαίνει ότι ο εργατικός αγώνας θα εξαρτηθεί αποκλειστικά από το τι θα πράξουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Aντίθετα, πρωτοβουλίες μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως είναι συνεργασίες συνδικάτων που στηρίζονται σε αποφάσεις που παίρνονται και υλοποιούνται με τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα και δεν είναι «μέτωπα» ή «συντονισμοί»-σφραγίδες, θα πρέπει να είναι μια παράλληλη προσπάθεια με στόχο να ξεπερνιέται το μπλοκάρισμα του αγώνα των εργαζομένων από τις συμβιβασμένες-υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και την όσο δυνατόν πιο μαζική κινητοποίηση εργαζομένων. Η δράση των δυνάμεων του Μ-Λ ΚΚΕ και της ΕΡΓΑΣ οφείλει να συμβάλει στην υλοποίηση

των παραπάνω με τον καλύτερο τρόπο. Δουλεύουμε στο μαζικό κίνημα των εργαζομένων για την ενίσχυση της ενεργητικής παρουσίας μας και των ερεισμάτων μας μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, την εξάλειψη του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, το δυνάμωμα της δημοκρατικής λειτουργίας των συνδικάτων, τη διεύρυνση της συμμετοχής των εργαζομένων σ’ αυτά και στη συνδικαλιστική οργάνωση των μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης, εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων, που είναι συνδικαλιστικά ακάλυπτα, την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων μέσα στα συνδικάτα υπέρ της αγωνιστικής ταξικής γραμμής και της πραγματικά αριστερής πολιτικής κατεύθυνσης. Άξονας της πάλης μας είναι να αναπτυχθούν οι αγώνες του μαζικού κινήματος της εργατικής τάξης και του λαού μας για την απόκρουση και την κατάργηση των παλιών και νέων μνημονίων, τη διεκδίκηση, την επανακατάκτηση και τη διεύρυνση εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, με κατεύθυνση την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις και τα κόμματα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, η ΕΕ και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

 Για την ενίσχυση της πάλης του ελληνικού λαού για εθνική ανεξαρτησία και ενάντια στην πολιτική της εθνικής υποτέλειας

32. Με τα μνημόνια η χώρα μας μπήκε σε μια φάση όπου το ζήτημα ότι η Ελλάδα δεν είναι μια ανεξάρτητη χώρα αναδείχθηκε με εξαιρετική ένταση, κονιορτοποιώντας όλους τους ισχυρισμούς της «ισχυρής Ελλάδας που ανήκει στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ, στη ζώνη της ΟΝΕ», με τους οποίους οι κυβερνήσεις της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης παραμύθιαζαν τον ελληνικό λαό. Κάθε δανειακή σύμβαση και κάθε μνημόνιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων που υπαγόρευσαν η ΕΕ και το ΔΝΤ και υπόγραψαν οι εγχώριες κυβερνήσεις από το 2010 έκανε φανερό πως, με μοχλό το χρέος, η Ελλάδα περνούσε σε ένα καθεστώς όλο και πιο ασφυκτικού διεθνούς οικονομικού έλεγχου. Τα μνημονιακά δεσμά βάθυναν το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησής της. Αυτό συνεχίστηκε και με το τρίτο μνημόνιο, όπου οι ωμοί ιμπεριαλιστικοί εκβιασμοί για Grexit και ο στραγγαλισμός της ελληνικής οικονομίας με τους κεφαλαιακούς ελέγχους που επέβαλε η τρόικα, μέσω της ΕΚΤ, η απαγόρευση στην κυβέρνηση να νομοθετεί χωρίς να παίρνει την άδεια του ιμπεριαλιστικού «κουαρτέτου» της, έδειξαν το βαθμό της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στην Ελλάδα, σε τι έκταση έχει χάσει εθνικά κυριαρχικά δικαιώματά της. Στην πραγματικότητα με τα μνημόνια έχει αφαιρεθεί από τη χώρα μας το κυριαρχικό δικαίωμά της να ρυθμίζει τα της οικονομίας της, να χαράζει και να αποφασίζει για την εθνική οικονομική πολιτική της. Η απώλεια οικονομικής κυριαρχίας είναι και απώλεια πολιτικής κυριαρχίας, η οποία αν επί κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά-Βενιζέλου πήρε μορφές ξένης επιτροπείας, που θύμισαν την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία των Αμερικανών γκαουλάιτερ, με την εγκατάσταση στην Αθήνα Γερμανών και Γάλλων τοποτηρητών μέσα σε υπουργεία και σε κυβερνητικούς μηχανισμούς, επί συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίστηκε με την απαγόρευση της ΕΕ να προβαίνει η ελληνική κυβέρνηση σε «μονομερείς ενέργειες» και με την υποβολή της σε πυκνούς ελέγχους και «αξιολογήσεις» από εντεταλμένα κλιμάκια της ΕΕ και του ΔΝΤ που πηγαινοέρχονται στην Αθήνα. Η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική Βουλή δεν μπορούν να πάρουν πολιτικές αποφάσεις αν δεν δώσει πράσινο φώς η ιμπεριαλιστική τρόικα και ψηφίζουν, στην ουσία, μόνο νόμους που εγκρίνει αυτή. Η κηδεμονία της Ελλάδας από τα δυτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα έχει για στήριγμά της την πολιτική υποτέλειας και ευθυγράμμισης στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις, που ο ελληνικός λαός τη βιώνει χρόνια από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, από τις πολιτικές δυνάμεις που συγκρότησαν το μέτωπο του «ναι» στο ευρώ και στην ΕΕ στο περσινό δημοψήφισμα και τώρα από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτή την κηδεμονία υπογραμμίζουν η δέσμευσή της προς την ΕΕ ότι «θα απέχει από οποιαδήποτε κατάργηση μέτρων και μονομερείς αλλαγές στις πολιτικές και στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις». Η υπογραφή της στο τρίτο μνημόνιο, με τον όρο - δέσμευση ότι η ελληνική κυβέρνηση «θα διαβουλεύεται και θα συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης, πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους». Η διεξαγωγή των «διαπραγματεύσεων» για το τρίτο μνημόνιο με σύμβουλο τις ΗΠΑ και το εγκώμιο «έκανες καλή δουλειά Αλέξη» του Ομπάμα. Η απρόσκοπτη συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και η συνέχιση παροχής διευκολύνσεων στις επεμβατικές και πολεμικές δραστηριότητες των ΗΠΑ και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Καθώς ο ελληνικός λαός με τα μνημόνια ζει μαζί με τη φοβερή οικονομική καταστροφή του και την ταπεινωτική πραγματικότητα της ξενοκρατίας στον τόπο του, το αίτημα για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας προβάλλει με όλη την κομβική σημασία του και τον αγκαλιάζει και τον συγκινεί. Παρά το γεγονός αυτό, ο εθνικοανεξαρτησιακός αγώνας, που είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, δεν εκδηλώνεται με τις διαστάσεις που αντιστοιχούν στη σημασία του και στην κατάσταση που έχει δημιουργήσει το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Η ευθύνη εδώ κομμάτων και οργανώσεων όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι βασική. Η θέση που έχει διαμορφώσει το ΚΚΕ για την Ελλάδα ως χώρα που ανήκει στην «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», που δεν βλέπει πουθενά σχέσεις ιμπεριαλιστικής εξάρτησης παρά μόνο «ανταγωνισμούς μονοπωλιακών ομίλων», το έχει οδηγήσει στην εγκατάλειψη του αιτήματος και του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, στην εγκατάλειψη της καταγγελίας και της πάλης κατά της πολιτικής εθνικής υποτέλειας των κυβερνήσεων της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Με μια παρεμφερή θέση περί Ελλάδας που έχει «ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά» η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αφού παλινώδησε όταν ήλθαν τα μνημόνια προς τη θέση ότι η Ελλάδα είναι χώρα «υπό κατοχή», τώρα με μασημένα λόγια λέει ότι η Ελλάδα είναι «υπό επιτροπεία» και ότι υπάρχει ζήτημα πάλης κατά της «επιτροπείας», εξακολουθώντας και αυτή να απορρίπτει το αίτημα και την πάλη για εθνική ανεξαρτησία. Με αυτήν τη στάση αφήνεται ελεύθερο το πεδίο σε εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις, όπως η Χρυσή Αυγή, να το καπηλεύονται, να το διαστρέφουν και να το χρησιμοποιούν για να χειραγωγήσουν τον ελληνικό λαό. Το αυθεντικό κομμουνιστικό και αριστερό κίνημα οφείλει να σηκώσει το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας στο ύψος που πρέπει. Ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία είναι αξεχώριστος από τον αγώνα ενάντια στην πολιτική της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης που στηρίζει και στηρίζεται από το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Είναι αγώνας που επιδιώκει την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για να μπει τέρμα στο καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της κυριαρχίας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Είναι, όμως, ταυτόχρονα, και αγώνας που συνδέεται άμεσα με την πάλη για τα σημερινά προβλήματα και τις συνθήκες ζωής του λαού μας, όπως πολύ καθαρά το βλέπει τώρα με τα μνημόνια που υπαγορεύουν η ΕΕ και το ΔΝΤ. Το Μ-Λ ΚΚΕ με την αυτοτελή δράση του αλλά και μέσα από τη ΛΑ-ΑΑΣ οφείλει να δώσει όλες τις δυνάμεις για την ισχυροποίησή του.

 Για το δυνάμωμα του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος

33. Σε συνθήκες όπου η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού για ένατο χρόνο συνεχίζεται, το ιμπεριαλιστικό σύστημα γνωρίζει μια μεγάλη όξυνση των αντιθέσεών του που εκδηλώνεται με επεμβάσεις και καταχτητικούς πολέμους των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και την ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η χώρα μας πληρώνει βαριά τις συνέπειες αυτής της κρίσης καθώς έχει γίνει θύμα μιας άγριας οικονομικής και πολιτικής επέμβασης των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που προωθείται με όχημα τα μνημόνια, στα πλαίσια των οποίων εκδηλώνεται και ο ανταγωνισμός των δύο ιμπεριαλιστικών πλευρών του Ατλαντικού με τις διαφωνίες ΕΕ και ΔΝΤ γύρω από το χειρισμό του «ελληνικού προβλήματος». Ωστόσο, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και επεμβάσεις έχουν πολύ καταστρεπτικότερες συνέπειες στη γειτονική περιοχή της Ελλάδας, από τη Λιβύη ως τη Συρία και την Ουκρανία. Η ιμπεριαλιστική πολεμική εκστρατεία στη Λιβύη που διάλυσε, ουσιαστικά, αυτήν τη χώρα, ο συνεχιζόμενος πόλεμος για την ανατροπή της κυβέρνησης του Άσαντ που ενορχηστρώθηκε από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τις άλλες δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η επέμβαση των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στην Ουκρανία, όπου στήριξε ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις για να ανατρέψουν την ουκρανική κυβέρνηση και οδήγησε στο χωρισμό της χώρας και στο άνοιγμα ενός εσωτερικού μετώπου πολεμικής αντιπαράθεσης Ανατολικής και Δυτικής Ουκρανίας, έχουν δημιουργήσει ένα θερμό τόξο από τη Νότια και Ανατολική Μεσόγειο ως τη Μαύρη Θάλασσα. Το θερμό αυτό τόξο συμπληρώνεται από τις στρατιωτικές εισβολές και τους συνεχιζόμενους εποικισμούς του Ισραήλ στα Παλαιστινιακά εδάφη, από το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο, από τους ανταγωνισμούς και τη στρατιωτική δράση περιφερειακών κρατών, όπως η Τουρκία, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία που διεξάγει πόλεμο στην Υεμένη, από την εμφάνιση, την ένοπλη δράση και τις δολοφονικές επιθέσεις στο Παρίσι του αντιδραστικού μορφώματος του «Ισλαμικού κράτους»(ISIS). Η δυναμική αντίδραση της Ρωσίας στην Ουκρανία, η στρατιωτική επιχείρησή της στη Συρία, η κατάρριψη αεροπλάνου της από την Τουρκία έχουν κάνει πιο καυτή την πολεμική ατμόσφαιρα που σκεπάζει την περιοχή. Η μεγάλη συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων του αμερικανικού, ευρωπαϊκού και ρώσικου ιμπεριαλισμού, η στρα­τιωτική κινητοποίηση και τα πολεμικά μέτωπα που είναι ενεργά στη γεωγραφική γειτονιά της χώρας εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους. Το τεράστιο προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα που έχουν προκαλέσει οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πόλεμοι, και έχει ξεχυθεί προς την Ευρώπη και το μεγάλο τμήμα του έρχεται προς την Ελλάδα, είναι ένα δραματικό αποτέλεσμα που δείχνει με όλες τις παρενέργειές του (παρέμβαση του ΝΑΤΟ, μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα μαζικής στρατοπέδευσης προσφύγων και μεταναστών, κατ’ επιταγή της ΕΕ κλπ.) πως η βάρβαρη ιμπεριαλιστική πολιτική απειλεί το λαό μας με νέα εκρηκτικά προβλήματα πέραν εκείνων που έχουν φέρει τα μνημόνια. Η ελληνική κυβέρνηση, δέσμια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, προσανατολισμένη στο να παρέχει υποστήριξη και να διευκολύνει τα σχέδια των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, θέτοντας τις βάσεις στο έδαφος της Ελλάδας και τους εναέριους και θαλάσσιους διαδρόμους της στη διάθεση των στρατιωτικών επιχειρήσεών τους, στήνοντας συμμαχίες με κυβερνήσεις, όπως του Ισραήλ και της Αιγύπτου, που αποτελούν ερείσματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική, ακολουθεί απέναντι σ’ αυτές τις ανησυχητικές εξελίξεις μια πολιτική που εμπλέκει τη χώρα σε επιθετικά σχέδια σε βάρος γειτονικών κρατών και στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που οξύνουν τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς στην περιοχή. Μια πολιτική που κάνει τη χώρα ευάλωτη στις απειλές αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, που αντιστρατεύεται στα φιλειρηνικά αισθήματα του λαού μας και στα εθνικά συμφέροντα της χώρας. Η απόκρουση των κινδύνων που διαμορφώνει η επιθετική ιμπεριαλιστική πολιτική είναι υπόθεση του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος. Παρά τις απανωτές επεμβάσεις και πολέμους που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια, το αντιιμπεριαλιστικό-αντιπολεμικό κίνημα υστερεί σε ανάπτυξη και σ’ αυτό έπαιξε ρόλο τόσο η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα που βρήκε έδαφος, αν και τα ψεύδη της σήμερα έχουν αποκαλυφθεί, όσο και η πολιτική των κομμάτων και των δυνάμεων που, κάτω από την πίεση της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας, επέλεξαν μια στάση «ίσων αποστάσεων» ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές επιθετιστές και στις κυβερνήσεις και κράτη θύματά τους. Η λαϊκή αντιιμπεριαλιστική - αντιπολεμική κινητοποίηση, η συμπαράσταση στους λαούς και τις χώρες που γίνονται στόχος της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας επιβάλλεται να ξαναδυναμώσουν και προς αυτή την κατεύθυνση το Μ-Λ ΚΚΕ, όπως και οι δυνάμεις της ΛΑ-ΑΑΣ πρέπει να συνεχίσουν να συμβάλλουν αποφασιστικά.

 Για την καταπολέμηση των αιτιών της μεγάλης προσφυγικής τραγωδίας και την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες

34. Από την αρχή της προσφυγικής κρίσης, η ΕΕ μεθοδικά χαράζει μια σκληρή κατασταλτική πολιτική, που ολοένα εντείνεται, με σαφή στόχο την απόκρουση προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. Καθώς οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Συρία κλιμακώνονται, πόλεις σωριάζονται σε ερείπια, εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπίζονται, παίρνοντας το δρόμο της προσφυγιάς, η στρατηγική του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, που πρωτοστατεί στους βομ­βαρ­δι­σ­μούς, είναι σταθερά προσανατολισμένη στη βίαιη ανα­χαί­τισή τους. Μετά από αλλεπάλληλες Συνόδους για το Προσ­φυγικό, τείχη, συρματοπλέγματα, φράκτες υψώνονται στα σύνορα κάθε χώρας παρεμποδίζοντας τη διέλευση κατατρεγμένων προς τις χώρες του Βορρά. Στρατός, σιδηρόφρακτη καταστολή συνεπικουρούν το καθεστώς αποκλεισμού και βαρβαρότητας. Σειρά αντιμεταναστευτικών και αντιτρομοκρατικών νόμων ενεργοποιούνται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, τσακίζοντας ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα, αξιοποιώντας το δίπτυχο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία – ασ­φάλεια», βάζοντας στο στόχαστρο πρόσφυγες και μετανάστες, πυροδοτώντας το κλίμα ξενοφοβίας, υποβοηθώντας τελικά τις ακροδεξιές αντιλήψεις και πρακτικές, τη φασιστική ρητορεία να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Η νομιμοποίηση και υλοποίηση από το αντιδραστικό ευρωπαϊκό μόρφωμα μιας ανθρωποκτόνας και εγκληματικής πολιτικής ενάντια στα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα προϋποθέτει την ολόπλευρη σκλήρυνση της καταστολής. Η ΕΕ απέναντι στις οξυμμένες διαστάσεις που παίρνει το προσφυγικό προχωράει σε σφράγισμα εθνικών συνόρων και άνοιγμα στρατοπέδων συγκέντρωσης, ε­φι­αλτική διαλογή ανθρώπων σε κέντρα κράτησης με κριτήριο την ανηλεή εκμετάλλευσή τους στις καπιταλιστικές χώρες, ως προϋπόθεση για τη χορήγηση ασύλου, θέτει ως προ­τεραιότητα τις μαζικές απελάσεις και τις βίαιες επιστροφές, ταυτόχρονα με τις θαλάσσιες αποκρούσεις που αυξάνουν κατακόρυφα τους πνιγμούς. Στη δίνη όλων αυτών των αντιδραστικών σχεδιασμών βρίσκεται η χώρα μας, κάτω από απειλές, εκβιασμούς και ασφυκτικές πιέσεις γίνεται η αιχμή του δόρατος για την εφαρμογή αυτής της απάνθρωπης πολιτικής. Εδώ θα λειτουργούν τα στρατόπεδα συγκέ­ντρωσης, τα κέντρα κράτησης και διαλογής. Εδώ θα εγ­κλωβίζονται οι χιλιάδες ξεριζωμένοι σε πανάθλιες συνθήκες διαβίωσης και θα στοιβάζονται περιμένοντας το ξεδιάλεγμά τους, γιατί έτσι προστάζουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες (Σένγκεν, Δουβλίνο 2), που διαχρονικά όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αποδεχτεί. Κάτω από τις διαταγές των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών η Ελλάδα πρέπει να μετατραπεί σε μια απέραντη φυλακή, σε χώρα δεσμοφύλακα. Το Προσφυγικό αξιοποιείται για να προωθήσει επικίνδυνες εξελίξεις στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου, ως μοχλός πίεσης απέναντι στη χώρα μας για την παραίτηση από κυριαρχικά της δικαιώματα και την παράδοση των ελληνικών συνόρων, κυρίως τα θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο, σε ευρωστρατούς (ακτοφυλακή, συνοριοφυλακή) που θα περιφρουρούν μαζί με το ΝΑΤΟ, δηλαδή σαφή εμπλοκή των ΗΠΑ, βάζοντας πλέον επιτακτικά ζήτημα εθνικής κυριαρχίας. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Αιγαίο, κάτω από την ομπρέλα και την εμπλοκή των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, πέρα από τις βίαιες απωθήσεις προσφύγων, διαμορφώνουν σταδιακά μια νέα κατάσταση που μόνο δεινά θα επιφέρει στο λαό μας. Με πρόσχημα τον έλεγχο των προσφυγικών ροών και τη φύλαξη των συνόρων, η Νατοϊκή στρατιωτικοποίηση του Αιγαίου εντείνεται, τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα καταλύονται, η συνδιαχείριση του Αιγαίου με την Τουρκία και η παγίωση γκρίζων ζωνών προετοιμάζεται πυρετωδώς. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υποταγμένη, έρμαιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και των νεοαποικιακών μνημονίων που εφαρμόζει, στην υπηρεσία της ντόπιας ολιγαρχίας ευθυγραμμίζεται με τις απαιτήσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Εμφανίζει τη βάρβαρη διαχείριση του Προσφυγικού που επιβάλλει η ΕΕ ως μοναδική επιλογή και «εθνική» υποχρέωση. Έχοντας τη στήριξη όλου του ευρωπαιόδουλου τόξου της αντιπολίτευσης ανοίγει στρατόπεδα, κέντρα κράτησης, προωθεί απελάσεις, παραδίδει κυριαρχικά δικαιώματα. Οφείλουμε καταρχήν να καταγγείλουμε τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, τις επεμβάσεις και τις εκστρατείες, τους κατακτητικούς πολέμους που εξαπέλυσαν και εξαπολύουν οι ιμπεριαλιστές ενάντια σε χώρες και λαούς που είναι η μήτρα των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. Να αναδείξουμε τη σχέση τους με τις δολοφονικές μισθοφορικές ομάδες, όπως σήμερα το «Ισλαμικό Κράτος», που δεν «ξεφύτρωσαν» από το πουθενά, ούτε αποτελούν δήθεν κάποιο αντίπαλο δέος, αλλά πρόκειται για συμμορίες που οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές εξόπλισαν, χρηματοδότησαν και χρησιμοποίησαν προκειμένου να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους στη Μ. Ανατολή. Να γίνει σαφές ότι όλη αυτή η φρίκη και η θηριωδία είναι αποτέλεσμα του αχαλίνωτου επεκτατισμού των ιμπεριαλιστών για την καθυπόταξη χωρών, το άρπαγμα και έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών. Να αναδείξουμε τον βαθύ αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ που ξεκίνησε από ανθρωπιστικές και ψευδεπίγραφες κορώνες για προστασία των προσφύγων για να καταλήξει στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Άμεσο καθήκον είναι η πάλη ενάντια στην καταστολή και στο ευρωπαϊκό – φρούριο, ενάντια στα στρατόπεδα εγκλεισμού και στα κέντρα κράτησης στη χώρα μας. Η απαίτηση για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, πρόσβαση σε στέγαση, σίτιση, περίθαλψη με κρατική μέριμνα και η υποστήριξη της ελεύθερης και απρόσκοπτης μετακίνησης των προσφύγων στις χώρες που επιθυμούν. Δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που εντοπίζουν το κύριο πρόβλημα του προσφυγικού-μεταναστευτικού στους φράκτες και στα τείχη στα σύνορα, και επικεντρώνουν τον αγώνα τους για την επίλυσή του στη διεκδίκηση «ανοικτά σύνορα», υποβαθμίζουν και συσκοτίζουν την κύρια αιτία του προσφυγικού-μεταναστευτικού που πρέπει να καταπολεμηθεί και σπέρνουν σύγχυση με μια συνθηματολογία που αδιαφορεί για κυριαρχικά δικαιώματα και φαίνεται να αγνοεί τις παρενέργειές του, που συνδέονται με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και την ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Το ΚΚΕ ξεκινώντας από απίθανες προτάσεις για απευθείας μεταφορά προσφύγων με αεροπλάνα στις χώρες προορισμού τους ως άμεσο αίτημα πάλης και καταλήγοντας, γενικώς και αορίστως, στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια και στον ιμπεριαλισμό αποπροσανατολίζει και θολώνει το τοπίο δημιουργώντας, επίσης, συγχύσεις γύρω από τις αιτίες που δημιουργούν όλη αυτή την τραγωδία. Τα αιτήματα και οι πρακτικές των παραπάνω δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά υποτιμούν την αντιιμπεριαλιστική πάλη και τα αντιπολεμικά κινήματα, και γίνονται, τελικά, τροχοπέδη στην αφύπνιση των λαϊκών μαζών σε ποια κατεύθυνση πρέπει να οργανωθεί και να παλέψει το λαϊκό κίνημα. Η πραγματική αλληλεγγύη στους λαούς που δολοφονούνται και ξεριζώνονται περνάει μέσα από τη συγκρότηση ενός μαζικού και μαχητικού αντιπολεμικού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Η ανάπτυξή του μπορεί να θέσει τους όρους για να μπει φραγμός στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στις αιτίες που γεννούν τα καραβάνια προσφύγων και μεταναστών. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δουλέψουμε.

 Για την κοινή πάλη των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας ενάντια στην πολιτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των κυρίαρχων τάξεων στις δύο χώρες, που διαιωνίζουν την ένταση και τα προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσε

 35. Τα προβλήματα της Ελλάδας με την Τουρκία παραμένουν ανοικτά και κρατούν σε ένταση τις σχέσεις τους, που τροφοδοτείται και από ζητήματα που προκαλούν οι εξελίξεις στο Αιγαίο, στην Κύπρο και σε όλην τη γειτονική περιοχή των δύο χωρών. Υφαλοκρηπίδα, χωρικά ύδατα, εναέριος χώρος, αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών νησιών στο Αιγαίο εξακολουθούν να αποτελούν το βασικό άλυτο πακέτο ελληνοτουρκικών διαφορών μέσα στο οποίο, τα τελευταία χρόνια, προστέθηκε, με την αναμόχλευση του ζητήματος της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στο Αιγαίο, και ο καθορισμός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Ελλάδας, ενώ η αντιμετώπιση του μεγάλου προσφυγικού-μεταναστευτικού ρεύματος που διοχετεύεται από την Τουρκία προς τη Δύση, έχει γίνει αφορμή για νέες περιπλοκές στα θέματα που συνδέονται με τα κρατικά κυριαρχικά δικαιώματα και τις ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις διαμορφώνονται κάτω από την επίδραση δύο παραγόντων που παράγουν πολιτικές σε βάρος των δύο λαών και των εθνικών συμφερόντων των δύο χωρών, εμποδίζουν την εξομάλυνσή τους, δημιουργούν συνεχείς τριβές και οξύνσεις, και καθιστούν άλυτες τις διαφορές των δύο κρατών. Ο πρώτος και κύριος παράγοντας είναι οι επεμβάσεις και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα ελληνοτουρκικά ζητήματα που προσδιορίζονται από τις επιδιώξεις τους να ασκούν επιρροή και έλεγχο στις εξελίξεις στην Ελλάδα και στην Τουρκία, εκμεταλλευόμενες τις διαφορές και τις αντιθέσεις των κυρίαρχων τάξεων των δύο χωρών και τις εξαρτήσεις που αυτές έχουν από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ο δεύτερος είναι οι αντιθέσεις ανάμεσα στις μεγαλοαστικές τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας, που χαρακτηρίζονται από πνεύμα εθνικισμού και σοβινισμού και αντιμετωπίζουν τις διαφορές τους μέσα σε ένα πλαίσιο παρεμβάσεων και επιδιαιτησίας των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Οι πολιτικές αυτές έχουν προσλάβει, τα μεταπολιτευτικά χρόνια, από πλευράς των κυβερνήσεων της Τουρκίας τη μορφή ενεργειών που αμφισβητούν διαρκώς τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και ζητούν την επαναχάραξη των συνόρων στο Αιγαίο, με την ανακήρυξη «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, τη διατήρηση της απειλής πολέμου αν επεκταθούν τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας από 6 σε 12 μίλια, τη διεκδίκηση του περιορισμού της έκτασης του ελληνικού εναερίου χώρου από 10 σε 6 μίλια, τις μόνιμες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από τούρκικα μαχητικά, τη μη τήρηση από τούρκικα πλοία των κανόνων αβλαβούς διέλευσης στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Από πλευράς των κυβερνήσεων της Ελλάδας τη μορφή αποδοχής συμφωνιών που, ουσιαστικά, στέκονται υποχωρητικά και ενδοτικά απέναντι στις αξιώσεις και στους εκβιασμούς της Τουρκίας, αναγνωρίζοντας «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντά» της στο Αιγαίο (συμφωνία της Μαδρίτης 1997) και «συνοριακές διαφορές» με την Τουρκία (συμφωνία του Ελσίνκι 1999), καθώς και τη μορφή της κατεύθυνσης της «συνεκμετάλλευσης» και της «συνδιαχείρισης» του υποθαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου με την Τουρκία. Η εξέλιξη των σχέσεων Ελλάδας - Τουρκίας έχει επηρεαστεί από τις πορείες των δύο χωρών, τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα μετά το βαρύ πλήγμα που της κατάφερε η οικονομική κρίση και τα μνημονιακά δεσμά που της πέρασε η ιμπεριαλιστική τρόικα έχει βρεθεί σε πιο δυσχερή θέση να αντιμετωπίσει τις πιέσεις της επεκτατικής πολιτικής της άρχουσας τάξης της Τουρκίας. Η Τουρκία με την άνοδο του Ερντογάν στην εξουσία πέρασε σε μια φάση αναβάθμισης της δύναμής της, την οποία αξιοποίησε και στην πολιτική των επεκτατικών βλέψεών της προς το Αιγαίο και των εκβιασμών της προς την Ελλάδα. Ωστόσο, τώρα βρίσκεται σε μια φάση αντιμετώπισης σοβαρών προβλημάτων, όπως η όξυνση του Κουρδικού ζητήματος, το μέτωπο που έχει ανοίξει με τη Συρία, η πίεση που δέχεται από τη Ρωσία μετά την κατάρριψη του βομβαρδιστικού της, η διαταραχή της σχέσης της με το Ιράν. Σε μια φάση αντίστροφη, αυτής των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» που επαγγέλθηκε, πριν μερικά χρόνια, το «δόγμα Νταβούτογλου» και αποτέλεσε το κάλυμμα μιας εξωτερικής πολιτικής άσκησης «νεοοθωμανικής» επιρροής και περιφερειακής δύναμης. Οι ελληνικές κυβερνήσεις και η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, υπό το βάρος της εξασθένισης που προκάλεσαν στην Ελλάδα τα μνημόνια και τις επιπτώσεις που έχει στις σχέσεις τους με την κυρίαρχη τάξη της Τουρκίας, έστρεψαν την εξωτερική πολιτική στην κατεύθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ, της συγκρότησης «τριγωνικών σχέσεων» Ελλάδας – Ισραήλ - Κύπρου και Ελλάδας - Αιγύπτου - Κύπρου. Της σύναψης, δηλαδή, συμμαχιών με κράτη της περιοχής που έχουν αντιπαλότητα με την Τουρκία. Οι τοπικοί «άξονες» με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, εκτός του ότι σηματοδοτούν τη συμπαράταξη με κυβερνήσεις-στηρίγματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στη Νοτιανατολική Μεσόγειο, εκτός του ότι συντάσσουν την Ελλάδα με το φιλοπόλεμο κράτος του Ισραήλ και τη φέρνουν απέναντι στον Παλαιστινιακό και τους άλλους Αραβικούς λαούς, προσθέτουν ένα ακόμα πρόβλημα που οξύνει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Σοβαρή επίδραση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αλλά και στο ζήτημα των κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο ασκεί το προσφυγικό-μεταναστευτικό ρεύμα. Τόσο γιατί η αντιμετώπισή του από την Τουρκία λειτουργεί σαν μέσο πίεσης προς την Ελλάδα και ως ένας νέος τρόπος για να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας στο Αιγαίο. Όσο και γιατί η χρησιμοποίησή του από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για την αποστολή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, είναι μια πολύ ανησυχητική εξέλιξη που θέτει το θέμα τής -υπό ΝΑΤΟϊκή εποπτεία- συνδιαχείρισης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων στο Αιγαίο και, ταυτόχρονα, εγκυμονεί τον κίνδυνο της όξυνσης της έντασης στο Αιγαίο από την παρουσία των ΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών δυνάμεων, σε ένα σημείο που γειτνιάζει με το φλεγόμενο μέτωπο της Συρίας και της Μέσης Ανατολής, και βρίσκεται στο διάδρομο περάσματος του ρώσικου στόλου, που συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα με τη Μεσόγειο. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μετέβαλε την ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δείχνοντας «πολιτικό ρεαλισμό», όπως επισημαίνουν και κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι, διακηρύσσοντας ότι είναι «υπέρ της Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας», με τον υπουργό Εξωτερικών να καυχιέται ότι υπήρξε «ο άνθρωπος που επεξεργάστηκε τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία τη δεκαετία του ’90» και ότι «θεωρεί τον εαυτό του από τους αρχιτέκτονες της συμφωνίας του Ελσίνκι», συνεχίζοντας τη στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ βαδίζει στον ίδιο, ουσιαστικά, δρόμο χειρισμού των ελληνοτουρκικών σχέσεων που παρέλαβε από τους προκατόχους της. Ο δρόμος αυτός, ωστόσο, καθώς χαράζεται πάνω στο έδαφος που καθορίζουν οι ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις και ανταγωνισμοί, οι δεσμεύσεις απέναντι στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, η ΝΑΤΟϊκή επιδιαιτησία, οι πολιτικές των ιμπεριαλιστικών εξαρτήσεων και του σοβινισμού, τα ανταγωνιστικά συμφέροντα των κυρίαρχων μεγαλοαστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας, οι διεκδικήσεις αλλαγής των συνόρων και η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, θα παραμένει αδιέξοδος. Μόνο ο κοινός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας, η κοινή πάλη τους ενάντια στην πολιτική των κυρίαρχων τάξεων των δυο χωρών, ενάντια στην εθνική υποτέλεια και τους εθνικισμούς είναι σε θέση να οδηγήσει σε μια φιλειρηνική και σταθερή επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων.

 Για τον αγώνα ενάντια στα ιμπεριαλιστικά - αντιδραστικά - διχοτομικά σχέδια για την Κύπρο

  

36. Σαράντα δύο χρόνια από την τουρκική εισβολή και την κατοχή του 37% της Κυπριακής μεγαλονήσου, το Κυπριακό πρόβλημα εξακολουθεί να περιμένει τη λύση του. Ο μεγάλος χρόνος που παραμένει άλυτο χρησιμοποιείται, σήμερα, ξανά σαν μέσο εκβιασμού για την αποδοχή μιας διχοτομικής «επίλυσής» του, όπως μαρτυρεί και η πρόσφατη δήλωση στο Νταβός του επικεφαλής της τουρκοκυπριακής κοινότητας, Μ. Ακιντζί, πως είναι «η τελευταία ευκαιρία για επανένωση», αλλιώς «θα αναζητηθούν άλλες επιλογές». Η πολιτική της Τουρκίας που αποτυπώνεται, τα τελευταία χρόνια, σε νέες προκλητικές δηλώσεις του Ερντογάν ότι «η Νότιος Κύπρος δεν έχει εξουσία στη Βόρεια Κύπρο», του τούρκικου υπουργείου Εξωτερικών ότι «η ψευδαίσθηση της Λευκωσίας πως είναι ο μόνος κάτοχος του νησιού είναι μια επικίνδυνη έκφανση», η ανάμιξη των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της ΕΕ με διχοτομικές προτάσεις στην κυπριακή υπόθεση, η αναβαθμισμένη παρουσίαση από τον ΟΗΕ, στο Νταβός, του επικεφαλής της τουρκοκυπριακής κοινότητας ως «προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου», δείχνουν σε ποια κατεύθυνση ξανασπρώχνεται η εξεύρεση λύσης από εκείνους που δημιούργησαν και διαιωνίζουν το Κυπριακό πρόβλημα. Οι πολιτικές των κυβερνήσεων της Κύπρου και της Ελλάδας, συμβιβαστικές απέναντι στους εκβιασμούς και τις απειλές της Τουρκίας και προσανατολισμένες σε κινήσεις και χειρισμούς εξαρτημένες από την ιμπεριαλιστική διπλωματία, οδηγούν σε εγκλωβισμό της Κύπρου στα διχοτομικά σχέδια. Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, που προβλήθηκε σαν μέγιστη επιτυχία από τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου, που θα ενίσχυε τη θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την προσπάθεια επανένωσής της, όχι μόνο δεν έφερε λύση στο Κυπριακό αλλά κατάφερε στην Κύπρο, το 2013, το ισχυρό πλήγμα του μνημονίου. Το βαρύ αυτό χτύπημα και η αποδυνάμωση της θέσης της Ελλάδας τα χρόνια των μνημονίων, δημιούργησαν πρόσθετες δυσκολίες που ωθούν τις κυρίαρχες τάξεις και πολιτικές δυνάμεις σε Κύπρο και Ελλάδα σε πιο ενδοτική στάση στο Kυπριακό πρόβλημα. Η διπλωματία της Κύπρου, που ξεκίνησε από την κυβέρνηση ΑΚΕΛ και συνεχίζεται με την κυβέρνηση Αναστασιάδη, να φτιάξει συνεργασίες με το Ισραήλ και με την Αίγυπτο, ως «αντίβαρο» στην τουρκική πίεση, δεν αποτρέπει την πίεση για διχοτομική λύση. Ανοίγει μόνο τις πόρτες χρησιμοποίησης και εκμετάλλευσης της ΑΟΖ της στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ, την κάνει σημείο οξύτερης αντιπαράθεσης των ιμπεριαλιστικών και περιφερειακών δυνάμεων στην περιοχή της, τη δένει τελικά, με την ίδια την πολιτική των ΗΠΑ, που υπήρξε και είναι βασικός υπεύθυνος για την κυπριακή τραγωδία. Η πολιτική της κυβέρνησης του Ν. Αναστασιάδη, που το κόμμα του υποστήριξε το «ναι» στο σχέδιο Ανάν, κινείται στις ράγες μιας διχοτομικής λύσης, το περίγραμμα της οποίας έχει δώσει το κοινό ανακοινωθέν του Ν. Αναστασιάδη με τον πρώην επικεφαλής της τουρκοκυπριακής κοινότητας, Ντ. Έρογλου, το 2014, για μια «Ενωμένη Κύπρο εντός της ΕΕ», που θα είναι «δικοινοτική - διζωνική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα» και απαρτιζόμενη από δύο «συνιστώντα κράτη». Οι δηλώσεις Ερντογάν στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, μόλις εκλέχτηκε ο σημερινός επικεφαλής της τουρκοκυπριακής κοινότητας, το 2015, ότι «η ομοσπονδιακή Κύπρος θα πρέπει να αποτελείται από δύο ίσα ιδρυτικά κράτη», δείχνουν ποια «λύση» επιδιώκει η Άγκυρα. Οι πιέσεις της για να την επιτύχει, μετά και την ανακάλυψη ενεργειακών αποθεμάτων στην ΑΟΖ της Κύπρου όπου διεκδικεί «συνεκμετάλλευση», έχουν ενταθεί και ευνοούνται από το διχοτομικό πλαίσιο «επίλυσης» του Κυπριακού που προωθούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σύμφωνα με τις δικές τους βλέψεις στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, που συνδέονται με τον έλεγχό της, την εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων της, με τη χρησιμοποίηση της Κύπρου ως «πλατφόρμας» για τις επιχειρήσεις και τα σχέδιά τους στη Μέση Ανατολή. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διατηρεί στην εξωτερική πολιτική της τον βασικό άξονα αντιμετώπισης του Κυπριακού προβλήματος που ακολουθούσαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Οι λίγες αναφορές της στο ότι «δεν χρειάζονται εγγυήτριες δυνάμεις» εμφανίζονται δειλές και με το ερώτημα αν εννοεί κατάργηση ή την αλλαγή της μορφής των ξένων «εγγυήσεων». Ο λαός της Κύπρου και δίπλα του οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας καλούνται να αντιταχθούν στο διχοτομικό σχέδιο της λύσης των «δύο ίσων ιδρυτικών κρατών» ή «συνιστώντων κρατών». Η λύση του Κυπριακού προβλήματος, η λύση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού της, Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων και των μικρών μειονοτήτων της, την ειρηνική συμβίωση στο νησί και ευρύτερα των λαών της Κύπρου, της Ελλάδας και της Τουρκίας, θα βρεθεί μόνο με μια πολιτική που θα το αντιμετωπίσει ως πρόβλημα απαλλαγής μιας ανεξάρτητης χώρας, της Κύπρου, από την τουρκική κατοχή. Ως πρόβλημα απαλλαγής του Κυπριακού ζητήματος από τις επεμβάσεις και τις αναμίξεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ως πρόβλημα πάλης κατά της πολιτικής της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και του εθνικισμού, του συμβιβασμού με τα «τετελεσμένα». Χρειάζεται να αναπτυχτεί ο κοινός αγώνας των λαών της Κύπρου, της Ελλάδας και της Τουρκίας: Για να φύγουν από την Kύπρο τα τούρκικα κατοχικά στρατεύματα, οι βάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οι ελλαδίτικες στρατιωτικές δυνάμεις. Για να διαλυθεί το τούρκικο ψευδοκράτος, να σταματήσει ο εποικισμός της Κύπρου, να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους και να εξαλειφθούν οι συνέπειες της τούρκικης κατοχής. Για να αποτραπεί κάθε διχοτομική λύση, με όποια μορφή και αν παρουσιάζεται και να ανατραπεί η πολιτική της συνθηκολόγησης. Για να καταργηθεί το καθεστώς των «εγγυητριών» δυνάμεων που νομιμοποιεί τις ξένες επεμβάσεις στην Kύπρο και να αφεθούν οι Kύπριοι, Έλληνες και Tούρκοι, να λύσουν μόνοι τα προβλήματά τους και να εξασφαλίσουν ειρηνική, ισότιμη και αρμονική συμβίωση. Για να γίνει η Kύπρος πραγματικά ελεύθερη, ανεξάρτητη, ­ενιαία, κυρίαρχη χώρα.